Úrval - 01.04.1969, Blaðsíða 120

Sumt fólk er þeirrar skoðunar,
að öðru hverju láti guð vanþroskað barn fœðast
til að prófa og treysta trú okkar.
fíandarískur prestur, sem skrifar þessa grein,
er á annarri skoðun.
Ég lét son minn deyja
Eftir P. DAVID SHOLIN.
ið höfðum ákveðið að
láta hann heita Ed-
ward þegar áður en
hann fæddist, og enda
þótt hann hafi aðeins
lifað tæpan mánuð og hafi nú verið
í gröfinni í tuttugu ár, hugsa ég
enn um hann sem Edward son minn.
Undir eins í fæðingunni var ljóst,
að hann var mjög bæklaður, og ég
féllst á að láta hann deyja.
Þegar ég nú skýri frá þessari
sorgarsögu, geri ég það ekki til að
dæma þá foreldra, sem hafa lent í
sömu örvona aðstöðunni.
Sumir foreldrar velja þann úrkost
að hafa fatlaða barnið sitt heima,
en aðrir láta einhverja stofnun
annast það. Ég tók aðra ákvörðun
og finn enn til þunga ábyrgðarinn-
ar, en samt verð ég að viðurkenna,
að í dag mundi ég gera það sama
undir sömu kringumstæðum.
Við Norma höfðum ekki verið
gift lengur en í tvö ár, þegar
kirkjuyfirvöldin sendu mig til
Tucson í Arizona til að koma þar
á fót nýrri kirkjusókn. Fyrri son-
ur okkar, Davíð, var þá sex mán-
aða gamall. Hann var elskulegt,
heilbrigt barn, einmitt hin rétta
undirstaða hinnar stóru fjölskyldu,
sem okkur dreymdi um. Skömmu
eftir komu okkar til Tucson varð
Norma þunguð á ný.
Þessi önnur meðganga hennar
gekk alveg eðlilega fyrir sig — unz
nokkrir dagar voru til hins vænt-
anlega barnsburðar, en þá fann
Norma, að fóstrið hreyfði sig og
snéri sér óeðlilega kröftuglega. En
eftir það þótti henni fóstrið hreyfa
sig minna en áður. Hún sneri sér
þegar í stað til fæðingarlæknis
síns. Hann hlustaði eftir hjart-
slætti barnsins og taldi allt eðli-
118
— Ladies Home Journal —