Úrval - 01.04.1969, Blaðsíða 75

í NÓTT ÆTLA ÉG AÐ SOFA í FANGELSI . . .
73
þess að fela hann. Þarna var til
staðar skjaldmeyjalið, röskar og vel
þjálfaðar stúlkur, sem beittu kylf-
um sínum móti kylfum lögregluliðs-
ins.
Hvað eftir annað sneru konurnar
sér til konungsins með bænarskjöl
sín, en fengu auðvitað ekki leyfi
til að koma fram fyrir hann, og
skjölunum var viðstöðulaust fleygt
í pappírskörfur innanríkismála-
ráðuneytisins. En Emmeline lét sér
ekkert fyrir brjósti brenna. Hún
lýsti því yfir að hún ætlaði að ná
tali af konunginum til þess að bera
fram fyrir hann bænaskjal sitt, en
þegar þar að kom, var höll hans
umkringd hinu fjölmennasta lög-
regluliði, sem nokkru sinni hafði
verið boðið út. Daginn eftir sagði
innanríkismálaráðherrann, að sér
hefði fundizt ótilhlýðilegt af sér að
bera fram fyrir konung bænaskjal
frá konu, sem setið hefði í fangelsi
innan um ótínda glæpamenn.
Eitt kvöld, þegar konungur og
drottning voru í leikhúsinu, læstu
þrjár ungar konur sig inni í stúku
og héldu þrumandi ræður í tíu mín-
útur, og átöldu harðlega meðferð-
ina á kvenréttindakonum bæði við
handtökur og þó einkum þá pynd-
ingaaðferð, að mata fangana með
valdi. Það var ekki fyrr en kon-
urnar höfðu sagt flest það sem þær
vildu segja, sem lögreglan komst að
þeim til að handtaka þær. Ungri
konu af hástétt, sem kynnt var fyr-
ir konunginum, varð að orði líkt og
óvart: „í guðs nafni, látið hætta að
mata konurnar með valdi, yðar há-
tign!“ Þar kom, að þingmennirnir
urðu ekki á eitt sáttir í máli þessu.
Hver af öðrum fyllti flokk kven-
réttindanna — og ástæðan var ekki
sízt guðmóður „súffragettanna11 og
píslirnar, sem þær þoldu af slíkri
hugprýði. 1913 var stjórnin komin í
þvílíka klípu, að sama var hve öfl-
ugu lögregluliði var boðið út, það
dugði hvorki til að vernda ráðherr-
ana, konungsfjölskylduna né opin-
berar byggingar fyrir þessum vopn-
lausu konum.
í féhirzlur kvenréttindakvenn-
anna streymdi án afláts styrktarfé
frá efnuðum velunnurum. Menn,
sem mikið áttu undir sér, fengu því
áorkað, að þeim var sleppt úr fang-
elsum. Frægir lögfræðingar tóku að
styrkja málstað þeirra. Kvenrétt-
indabaráttan hafði ætíð átt mestu
fylgi að fagna meðal hástétta fólks-
ins, og ungar stúlkur af þeim stétt-
um, menntamenn og listamenn,
fylktu um þær liði af ákefð. Sumar
stúlkur settu biðlum sínum það
skilyrði, að þeir tækju virkan þátt
í baráttunni. Þar kom, að öllu fleiri
karlar en konur söfnuðust í þá
hópa, sem lögreglan var látin fást
við á götum úti.
En þegar sigurinn virtist vís, boð-
aði forgöngukonan, frú Pankhurst,
að nú skyldi staðar numið og kröf-
unni slegið á frest. Því nú var hin
fyrri heimsstyrjöld skollin á, og
henni þótti sýnt, að betra væri að
beina orku beggja kynjanna að
sameiginlegu átaki: að reyna að
sigra í stríðinu.
Þetta ráð gafst svo vel, og vakti
slíka aðdáun jafnt karla og kvenna,
og ekki sízt karla, að nú var ekki
framar neitt verulegt til fyrirstöðu.
Konur fengu kosningarétt ekki