Úrval - 01.04.1969, Blaðsíða 122

120
ÚRVAL
höfðum gert okkur ýmsar hug-
myndir um hann og látið okkur
dreyma um framtíð hans! Það var
óyndislegt að þurfa að siá á bak
öllum þessum vonum. Sem ég stóð
og v:rti hann fyrir mér undir súr-
efnistjaldinu, sagði ég hvað eftir
annað við sjálfan mig, að helzt ætti
hann aldrei að vakna aftur.
Fyrstu vikurnar eftir komu son-
arins í heiminn leið mér mjög illa,
fannst allt glatað. En þegar ég var
he'ma, hafði ég Davíð litla í kring-
um mig, og var það bót í máli.
Hann var þá fimmtán mánaða og
síspyrjandi um alla skapaða hluti.
En í hvert skipti, sem ég horfði til
hans, varð mér hugsað til Edwards,
og þá sóttu hverskonar hugsanir að
mér. Gæti Norma sinnt þeim yngsta
og jafnframt veitt Davíð litla þá
umhyggju, sem hann þarfnað:st?
Og hvað um hin börnin, sem við
óskuðum eftir að eiga saman? Átti
draumur okkar um stóra fjölskyldu
ekki eftir að rætast?
Dagarnir dröttuðust áfram.
Norma fann stöðugt til, og ástand
Edwards litla breyttist ekkert.
Morgun einn, er ég gekk út úr
barnadeildinni eftir að hafa heim-
sótt son minn, kallaði barnalækn-
irinn mig afsíðis.
„Barnið sýnir engin viðbrögð,"
sagði hann. „Alls engin.“
Ég spurði, hvort þróttur drengs-
ins færi minnkandi, og læknirinn
svaraði: „Nei. Það eru engin sér-
stök dauðamerki á honum að sjá,
en heldur ekkert sem bendir til
framfara. Ég held við ættum að
taka hann úr súrefnistjaldinu með
vissu millibili."
Meðan læknirinn talaði rann upp
fyrir mér, hvað hann vildi segja: Ef
drengurinn getur ekki lifað upp á
eigin spýtur, ætti hann alls ekki
að lifa.
Aldrei hef ég staðið gagnvart eins
erfiðri ákvörðun. Norma var stöð-
ugt ófær um að koma mér til hjálp-
ar í þessu. Ég elskaði barnið okk-
ar, en varð að horfast í augu við
þá staðreynd, að ég hafði vonazt
eftir heilbrigðum syni, ekki sísof-
andi. Ég held, að guð hafi skapað
manneskjurnar meðal annars til að
geta tekið á móti elskusemi og
veitt hana í staðinn. En ég vissi,
að Edward litli ætti aldrei eftir að
verða fær um þetta tvennt. Með
það sjónarmið í huga gaf ég lækn-
inum leyfi mitt til að taka barnið
úr súrefnistjaldinu.
Ég hélt áfram að heimsækja son
minn eins oft og mér var unnt.
Hann svaf stöðugt vært, óafvitandi
um þann harm, sem umhverfis hann
var. Þrem dögum seinna dó hann
í sama væra svefninum. Daginn
sem ég tók ákvörðunina ásamt
lækninum, skýrði ég Normu frá
því. Hún tók móti orðum mínum af
sama hugarstyrknum og hún ávallt
hafði sýnt.
Ég veit, að margur maðurinn á
eftir að dæma mig hart. En samt
finn ég ekki til neinnar sektar. Það
hafa gerzt svo margar læknisfræði-
legar framfarir á síðustu árum, að
mögulegt er að halda lífi í fólki
í langan tíma eftir að það ætti að
vera búið að fá hvíldina. Hljóma
þessi orð ekki kynlega úr munni
prests? Ég skal reyna að skýra mál
mitt betur. Flest okkar trúa því,