Úrval - 01.06.1970, Blaðsíða 19

ER ÉG EIGINKONA EÐA EKKJA?
þegar hún heyrði, að barið var að
dyrum. Þar úti fyrir stóðu major
og herprestur úr flughernum. Hún
stóð þarna fyrir framan þá, um-
kringd börnunum sínum sjö og
spurði: „Er hann dáinn?“ „Nei,“
svaraði majórinn, „hann er týnd-
ur.“
Diana O'Grady hefur nú þraukað
í tæp þrjú ár sem eiginyona her-
manns, sem týnzt hefur í hernaðar-
átökum. í fyrstu las hún öll bréf
mannsins síns upp aftur og aftur.
Nú hefur hún ekki lengur neina
þolinmæði með sj álfsmeðaumkun
sinni. „Ég gat ekki sofið. Ég ók um
allt í leit að honum. Ég vildi deyja
meS honum. En vegir guðs eru
hans eigin vegir, og ég fór að gera
mér grein fyrir því, að ég varð að
hugsa um börnin mín.“
Diana O'Grady fór að fá blæð-
ingar, fjórum mánuðum eftir að
maðurinn hennar var skotinn nið-
ur. Læknarnir sögðu henni, að hún
væri með krabbamein. Hún varð
að liggja á sjúkrahúsi í ágúst og
september og láta taka burt hið ill-
kynjaða æxli, en Patricia, elzta
dóttir hennar, 14 ára að aldri, tók
að sér heimilið á meðan. Diana
0‘Grady varð að fara aftur á
sjúkrahús eftir áramótin og dvelja
þar í janúar og febrúar. Og enn
varð að gera uppskurð á henni. Hún
verður enn að taka inn lyf, því að
hún getur ekki náð fullum bata. En
samt segir hún: „Ég geri mér nú
grein fyrir því, að sólin kemur upp
á morgnana og sezt á kvöldin. Og
ég er þakklát fyrir að fá að lifa.
Maðurinn minn leysti af höndum
sitt starf, og ég ætla líka að leysa
17
mitt starf af hendi eins og mér ber
að gera.“
Og enn jukust erfiðleikar henn-
ar, er hún var að ná sér eftir upp-
skurðinn. Danny, sem var yngstur
systkinanna, veiktist af lungna-
bólgu. Það urðu meiri háttar bil-
anir á bílnum þrisvar sinnum. Eitt
sinn hótaði einhver ókunn rödd í
símanum að eitthvað illt mundi
henda börnin hennar. En það, sem
olli mestu vonbrigðunum, var sú
staðreynd, að fólk skeytti lítið um
konu, sem var hvorki eiginkona né
ekkja. Um þetta farast Diönu O'
Grady svo orð: „Maður hefur gert
sér grein fyrir því, að maður er um-
luktur harðri, grimmri veröld.“
En Diana O'Grady, sem er kaþ-
ólsk og mjög trúuð, bætið við: „Ég
held, að við höfum fæðzt í þessa
veröld í vissum tilgangi." Og hún
veit um sinn tilgang. Það eru börn-
in hennar sjö. Hún stjórnar heim-
ilinu og fjölskyldunni af ákveðni.
Ef í harðbakkann slær, hótar hún
börnunum, að þau verði flengd með
belti föður þeirra, en það fer samt
alltaf þannig, að hún þarf ekki að
nota það. Börnin eru dugleg og
rösk. Þau hafa vanizt á að vera
sjálfum sér næg, eins og títt er um
börn í stórum fjölskyldum. „Þið
vitið, til hvers pabbi ykkar ætlast
af ykkur,“ segir Diana stundum við
þau. En hún hefur samt áhyggjur
af því, að synir hennar skuli ekki
einnig njóta handleiðslu karlmanns
á heimilinu í uppvexti sínum.
Einnig hefur hún áhyggjur af því,
að hún muni ef til vill ekki hafa
efni á að kosta Patriciu í mennta-
skóla og háskóla. Henni gengur