Úrval - 01.06.1970, Qupperneq 33

ÞEGAR TVÖ SKÁLD ELSKAST
31
an 2 á þriðjudaginn“. Hann sagðist
vona, að hún mundi skilja eftir
bréf til hans við dyrnar, ef hún
reyndist verða of veik til þess að
taka á móti honum. Og þá ætlaði
hann að snúa heim. Hún svaraði
því til í næsta bréfi, að hún yrði
tilbúin að taka á móti honum þenn-
an dag, en bað hann samt að koma
klukkan 3 en ekki 2. Hún lauk bréfi
sínu með þessari setningu:
„Jæja, við erum þá vinir þangað
til á þriðjudaginn . . . og kannske
einnig eftir það.“
Hann kom til hennar. Og þau
ræddu saman.
Hún sagði síðar við hann: „Þú
fórst aldrei burt frá mér, eftir að
þú komst til mín fyrsta sinni.“ —
Þegar hann var kominn heim til
sín úr heimsókn þessari, skrifaði
hann henni tafarlaust bréf og
spurði, hvort hann hefði þreytt
hana, hvort hann hefði stanzað of
lengi eða talað of hátt. Og hann
bað hana þess að tala aldrei um
„gæzku“ hans aftur. Hún svaraði
strax og sagði, að hann hefði ekki
gert neitt, sem hann hefði ekki átt
að gera. Svo bað hún hann að koma
aftur næsta þriðjudag. Hún skrif-
aði þessi orð undir bréfið: „Vin-
kona yðar.“
í svarbréfi sínu játaði Browning
henni ást sína.
Hún komst í algert uppnám, er
hún las, að hann elskaði hana. Hún
var alveg í öngum sínum. Hvernig
gat slíkt hafa gerzt? Hún gat ekki
sofnað, og hún var hrædd um, að
systir hennar, sem svaf í sama her-
bergi, yrði áskynja um tilfinning-
ar hennar.
Loks náði hún vildi yfir sér og
skrifaði honum langt og fremur
ruglingslegt bréf, sem bar vott um,
í hvílíku uppnámi hún var. Hún
bað hann um að segja ekki slík
orð aftur, heldur gleyma þessu, því
annars mundi fundum þeirra aldr-
ei bera saman aftur. Hún sagðist
vilja halda vináttu hans, sem yrði
henni alltaf dýrmæt. Hún bað hann
um að koma ekki fyrr en eftir hálf-
an mánuð, en þá gætu þau rætt
bókmenntir að nýju.
Browning varð óttasleginn. Hann
gerði sér grein fyrir því, að hann
hafði verið of fljótur á sér. Hann
var hræddur um, að hann hefði
eyðilagt fyrir sér alla möguleika,
svo að ekki yrði um bætt. Upp frá
því biðlaði hann ofur varfærnislega
til hennar, þótt hann sýndi enn
mikinn tilfinningahita. Og smám
saman skynjaði hið kvenlega hjarta
hennar, hvað gerzt hafði, og hún
tók að nálgast manninn, sem hafði
unnið hjarta hennar þrátt fyrir all-
an ótta hennar og hik.
Hann hélt áfram að heimsækja
hana einu sinni í viku. Þau ræddu
ýmislegt saman. Hann fékk stund-
um höfuðverkjaköst, og hún ráð-
lagði honum að leita læknis. Hún
minnti hann varfærnislega á aldur
sinn, benti honum á, að hún hefði
fengið birt eftir sig ljóð árið 1826,
þegar hún var aðeins 14 ára. í bréf-
um sínum lýsti hún þjáningum
þeim, sem hún hefði þolað, þegar
bróðir hennar dó. Og hún skýrði
honum þar einnig frá því, hversu
undarlegur maður faðir hennar