Úrval - 01.06.1970, Síða 37

ÞEGAR TVÖ SKÁLD ELSKAST
35
Browning hennar. Er þau gengu um
úti fyrir og leituðu að leiguvagni,
lá við, að það liði yfir Elísabeti.
Þó jafnaði hún sig eftir svolitla
stund.
Ungfrú Wilson og frænka Brown-
ings voru svaramenn. Það er hægt
að geta sér til um tilfinningar Elísa-
betar við þetta tækifæri. Síðar lýsti
hún því yfir, að engin kona, sem
staðið hefði í hennar fótsporum,
hefði líklega haft eins góða ástæðu
og hún til þess að bera skilyrðis-
laust traust og ást til mannsins,
sem hún gekk að eiga!
Hún sendi síðan ungfrú Wilson
heim í Wimpolestræti, svo að henn-
ar yrði ekki saknað of lengi. Síðan
fór hún heim til Boyds, blinda
kennarans síns. En hún hafði ein-
mitt sagzt ætla að fara út til þess
að heimsækja hann. Og síðan sneri
hún aftur heim til fjölskyldunnar
með leyndarmál sitt.
Barrettfjölskyldan átti að halda
burt annan næsta mánudag þar á
eftir rúmri viku síðar. Þau Robert
og Elísabet ákváðu að strjúka burt
laugardaginn áður.
Síðustu bréfin, sem þau áttu eft-
ir að skrifa hvort öðru, fjölluðu um
ýmislegt viðvíkjandi ferðalaginu.
Upp frá því skildu þau aldrei. Ro-
bert skrifaði henni, hvar hún ætti
að hitta hann. Og síðast í bréfinu
sagði hann, að hún ætti „að treysta
sér“. í svari sinu bað Elísabet hann
um að „biðja fyrir sér og elska
sig“.
Þau áttu fimmtán ár saman. Þau
fóru suður til Ítalíu og bjuggu þar
mestallan þennan tíma, ortu og
nutu ástar sinnar. Þau eignuðust
son. Elísabet lifði í rauninni fyrir
hjónaband sitt. Það hélt raunveru-
lega í henni lífinu. En öðru hverju
veiktist hún samt. Þau voru óum-
ræðilega hamingjusöm. Þeim tæmd-
ist arfur. Hróður þeirra og viður-
kenning á sviði bókmennta óx enn,
og þau nutu velsældar og virðing-
ar.
Hún fékk bronkítiskast í júní ár-
ið 1861, þegar þau voru stödd í
Flórens, borginni, sem þau elskuðu
bæði svo heitt. Hún áleit það ekki
vera alvarlegt. Þau ræddu um sum-
arið og hvað þau ætluðu þá að gera.
Hún varð máttfarnari um nóttina,
og hann sendi eftir lækninum
klukkan fjögur að morgni. Brown-
ing lýsti þessari dapurlegu stundu
síðar með þessum orðum:
„Svo tjáði hún mér ást sína með
svo unaðslegum orðum, sem ég mun
ætíð geyma, þangað til ég sé hana
að nýju og jafnvel lengur. Hún
brosti stöðugt, sæl á svipinn. And-
lit hennar var sem andlit ungrar
stúlku. Og að nokkrum mínútum
liðnum dó hún í örmum mér, hvíl-
andi höfuðið við háls mér.“
Frægð Brownings hélt áfram að
vaxa þau æviár, sem hann átti eftir
ólifuð. Hann hélt áfram að yrkja
ljóð. Allt, sem hann orti, var
þrungið tærri, ástríðuþrunginni
fegurð, fegurð, sem hann skynjaði
á svo næman og algeran hátt fyrir
tilstilli þeirrar heitu ástar og ham-
ingju, sem hafði tengt tvö mikil
ljóðskáld sem eiginmann og eigin-
konu.