Úrval - 01.06.1970, Qupperneq 80

78
ÚRVAL
vesfan Gulfport. Hann hafði þá
orðið að flytjast með fjölskyldu
sína í bílahótel þá um nóttina. En
það hús hafði staðið aðeins nokk-
ur fet fyrir ofan sjávarmál. „Þetta
hús stendur 23 fetum fyrir ofan
sjávarmál,“ sagði hann við föður
sinn, „og við erum um 250 metra
frá sjónum. Þetta hús hefur staðið
hér síðan 1915, og það hefur alltaf
fengið að vera í friði fyrir öllum
fellibyljum. Við verðum sjálfsagt
alveg eins örugg hér og annars
staðar.“
Pabbi hans, sem var 67 ára gam-
all vélfræðingur, var á sama máli.
„yið getum sett planka fyrir hurð-
ir og glugga og reynt að standa
fellibylinn af okkur,“ sagði hann.
„Svo getum við komizt burt fyrir
myrkur, ef við sjáum einhver merki
um, að við séum í hættu.“
Mennirnir bjuggust til varnar
gegn fellibylnum. Það voru líkur
á því, að vatnsleiðslur eyðilegðust,
og því voru fötur og baðker fyllt
af vatni. Það var líklegt, að raf-
magnslínur biluðu, svo að þeir að-
gættu rafhlöðurnar í ferðaútvarps-
tækinu og vasaljósunum. Einnig að-
gættu þeir, hvort væri nóg elds-
neyti á ljóskerunum. Faðir Johns
flutti lítinn rafal inn í innra and-
dyrið niðri, tengdi nokkrar perur
við hann og útbjó tengingu við ís-
skápinn.
Regnið féll jafnt og þétt síðari
hluta dagsins. Grá regnský flykkt-
ust að landi utan af flóanum á
vængjum vindsins, sem fór sívax-
andi. Fjölskyldan borðaði kvöld-
matinn snemma. Nágrannakona
Koshakfjölskyldunnar spurði, hvort
hún mætti dvelja hjá þeim með
börnin sín tvö, meðan fellibylurinn
íæri yfir. Hún var ein í húsi sínu,
því að maðurinn hennar var í Vi-
etnam. Annar nágranni kom við hjá
þeim á leið sinni inn í land. Hann
spurði, hvort hann mætti skilja
hundinn sinn eftir hjá þeim.
Það varð dimmt fyrir klukkan
sjö. Stormurinn og regnið lömdu nú
og skóku húsið til. John sendi elzta
soninn og elztu dótturina upp til
þess að ná í dýnur og kodda handa
yngri börnunum. Hann vildi halda
hópnum saman á sömu hæðinni.
„Verið ekki nálægt gluggunum,“
sagði hann í aðvörunarskyni, þar
eð hann var hræddur um, að storm-
urinn bryti rúðurnar og þau gætu
þannig meitt sig á glerbrotunum.
Vindurinn jókst nú sífellt, og há-
vaðinn í honum var orðinn ógur-
legur. Húsið fór að leka. Regnið
virtist lemjast alveg í gegnum
veggina. Koshakfjölskyldan hófst
nú handa með kústa, handklæði,
potta og fötur að vopni og reyndi
að koma í veg fyrir, að það blotn-
aði að ráði inni. Klukkan hálf níu
fór rafmagnið, og Koshak eldri
setti rafalinn í gang.
Hávaðinn í fellibylnum var nú
orðinn ofboðslegur. Húsið hristist,
og nú tóku að falla bútar úr loft-
inu í dagstofunni. Rúðurnar í
frönsku gluggahurðinni í herbergi
uppi á lofti splundruðust með mikl-
um fyrirgangi, og þau heyrðu hljóð,
sem líktist byssuskotum, er rúðurn-
ar í herbergjunum uppi splundruð-
ust hver af annarri. Vatnið á gólf-
inu smáhækkaði og náði þeim nú
upp fyrir ökkla.