Úrval - 01.06.1970, Blaðsíða 84

82
ÚRVAL
brautarlestum, vörubílum og fólks-
bílum. Rikisstjórnin sendi þangað
nœstum hálfa fimmtu milljón punda
af matvœlum, heilmörg hjólhýsi og
flekahús. Hún kom upp „ferða-
kennslustofum“ og opnaði skrifstof-
ur til þess að veita fyrirtœkjum
rekstrarlán til langs tíma gegn lág-
um vöxtum.
Á meðan hafði fellibylurinn Cam-
illa œtt áfram norður á bóginn yfir
Mississippifylki, fœrt með sér rúm-
lega 28 þumlunga úrkomu i Vestur-
Virginíu og suðurhluta Virginíu,
valdið gífurlegum flóðum, risavöxn-
um jarðskriðum og 111 dauðsföllum
tli viðbótar, áður en hann leystist
upp yfir Atlantshafinu.
Því var eins farið með Koshak-
fjölskylduna og aðrar fjölskyldur í
Gulfport, að hún hófst skjótt handa
við að skipuleggja líf sitt á nýjan
leik. John skipti fjölskyldu sinni
niður á heimili tveggja vina sinna.
Nágrannakonan fór til flóttamanna-
miðstöðvar með börnin sín tvö.
Charlie Hill útvegaði sér leiguher-
bergi. Charlie var að mestu batnað
í bakinu, þegar komið var fram á
þriðjudag. Og hann tók þá til að að-
stoða hjálparsveitir við versta sjálf-
boðaliðsstarfið ... leitina að líkum.
Þrem dögum eftir fellibylinn ákvað
hann að snúa ekki aftur til Las
Vegas, heldur „vera kyrr í Gulf-
port og hjálpa til þess að reisa bæ-
inn úr rústum“.
f lok fjnstu vikunnar eftir felli-
bylinn bauð einn vinur Koshakhjón-
anna þeim íbúð sina á leigu. Og þá
gat fjölskyldan sameinast aftur.
Börnin virtust ekki hafa beðið neitt
andlegt tjón af þessari lífsreynslu.
Þau voru enn full óttakenndrar
lotningar gagnvart hinum óskiljan-
lega reginkrafti fellibylsins. Og þau
nutu þess að skýra frá því sem þau
höfðu séð og heyrt þessa hræðilegu
nótt. Álagið, sem hvílt hafði á Janis
sagði þó til sín einu sinni nokkrum
nóttum eftir fellibylinn. Hún vakn-
aði skyndilega klukkan 2, fór hljóð-
lega á fætur og gekk út. Hún leit
upp til himins og byrjaði að gráta
hljóðlega allt í einu alveg ósjálfrátt.
John, faðir hans og Charlie voru
nú farnir að leita í rústunum. Þetta
hefði getað reynzt vera ömurleg
iðja, en þó varð reyndin sú, að þeim
fannst það ekki. í hvert sinn, sem
þeir fundu einhvern nýtilegan hlut,
fannst þeim sem þeir hefðu unnið
smásigur á ofsareiði fellibylsins.
Seppi og kisa birtust svo skyndilega
einn daginn heil á húfi og glor-
hungruð.
En dapurleikinn náði þó stundum
töku má fullorðna fólkinu. Þegar
þannig var ástatt fyrir John einn
daginn, sagði hann við foreldra sína:
„Ég vildi fá ykkur hingað, svo að
við gætum öll verið saman og þið
mættuð haaf ánægju af börnunum.
Og sjáið bara, hverngi það tókst til.“
Faðir hans, sem hafði ákveðið að
setja á laggirnar lítið logsuðuverk-
stæði, þegar allt væri komið í samt
horf, svaraði þá: „Við skulum ekki
gráta það, sem liðið er. Við byrjum
bara á nýjan leki.“
„Þú ert stórkostlegur,“ sagði John.
„Og það er margt af stórkostlegu
fólki í þessum bæ. Lífið verður betra
hér en það hefur verið nokkru sinni
áður.“
Seinna sagði móðir Johns hugs-