Úrval - 01.06.1970, Blaðsíða 93

91
ÞÉR TEKST ÞAÐ, VINUR!
ur þeirra er á bænum. Þar er mik-
ill húsnæðisskortur og gífurleg
þrengsli. Þar að auki er húsnæðið
yfirleitt mjög ófullkomið. Það eru
of fáir kennarar í skólum hverfis-
ins. Afbrot unglinga eru landlæg í
hverfinu. Sumar vikurnar fremja
óaldarflokkar hverfisins samtals
þrjú morð.
Johnson þekkir vel til í hinum
einangruðu fátækrahverfum blökku-
mannanna. Hann þekkir hin svörtu
„ghetto“ vel. Hann fæddist og var
alinn upp í algeru negrahverfi í
Suðurbænum í Chicago. Foreldrar
hans skildu, áður en hann byrjaði
að ganga í skóla. Og hann bjó til
skiptis hjá móður sinni, eða föður,
giftri systur sinni eða fósturfor-
eldrum. „Hvorki móðir mín né fað-
ir höfðu nokkurn tíma aflögu fyrir
mig,“ segir hann. ,,Þeim virtist
standa á sama um mig. Og ég gat
ekki skilið það. Eg var alltaf að
velta því fyrir mér, á hvaða hátt
mér gæti verið ábótavant."
Strætin urðu svo heimili hans,
þegar hann var orðinn 14 ára. Hann
gekk í óaldarflokk, sem gekk undir
nafninu „Tundurspillarnir" og
lærði þar að beita hnífum. Hann
drakk ódýrt vín í skúmaskotum
öngstrætanna og gerðist slunginn
smáþiófur. Svo var hann rekinn úr
2. bekk gagnfræðaskóla fyrir aS
ste'a skólabókum og selja þær.
„Þetta var allt ósköp ömurlegt,"
segir hann. „ÍSg var alls ekki slæm-
ur strákur i raun og veru. Eg vand-
ist bara á að lenda í vandræðum æ
ofan í æ. Mér fannst ég vera yfir-
gefinn og einskis virði. Eg reyndi
að harka af mér. Mér lærðist að
brosa með vörunum og virðast
ánægður. Ég fékk viðurnefnið „Sól-
skinsdrengurinn". En ég var samt
mjög vansæll."
Átján ára að aldri gekk A1 í her-
inn og var sendur til vígstöðvanna
í Kóreu. Þar særðist hann tvisvar.
Svo fékk hann lausn frá herþjón-
ustu og sneri þá aftur á gamlar
slóðir í Chicago, steig þar inn í ver-
öld eiturlyfjaneytenda, vændis-
kvenna- og pilta, þjófa og mellu-
dólga. Honum áskotnuðust dálitlir
peningar, en oftast á ólöglegan hátt.
Svo voru tveir nánustu vinir hans
sendir í fangelsi, og þá gerði hann
sér grein fyrir því, að það var að-
eins tímaspursmál, hvenær lögregl-
an mundi einnig hremma hann.
Hann fluttist t.il Baltimore og tók
að starfa þar í stálverksmiðju. En
brátt tók hann til við fyrri iðju,
drykkjuskap, götuáflog og aðra
skuggaiðju.
Sumarið 1955 var endi bundinn á
þetta tilgangsleysi lífs hans. er
hann kom auga á laglega, unga
stúlku. sem sat á kirkjutröppum
nálægt húsinu, sem hann bjó í.
Hann gaf sig á tal við hana og
komst að því, að hún var bróður-
dótt.ir prestsins og að hún hét Ann-
et.te Dial. Þau hittust nokkrum
sinnum næstu vikurnar. A1 fannst
hún vera blíð og góð. Og í fvrstu
vakti þetta bara tortryggni hans.
Kvöld eitt bauð Annette honum
til þess að borða kvöldmat með
ættingiunum. Þau báðu öll borð-
bæn, áður en tekið var til snæð-
ings, og A1 hugsaði með, sjálfum
sér: „Skelfing eru þau ómöguleg!"
Hann virti Annette öðru hverju