Úrval - 01.06.1970, Blaðsíða 99

97
ÞER TEKST ÞAÐ, VINUR!
nefndarinnar hringdi i A1 frá Fill-
morelögreglustöðinni og bað hann
um aðstoð í máli þessu.
Þegar A1 kom til stöðvarinnar,
komst hann að því, að það hafði
ekki enn verið skráð formleg kæra
á piltana. Þetta voru 17 og 18 ára
piltar, stórir, hörkulegir og yfirlæt-
isfullir. Rétt hjá þeim stóðu svo
kaupmaðurinn og félagsráðgjafinn.
Johnson hugsaði sig um. Hann
vissi, að fangelsisdómur mundi
hvorki verða til gagns fyrir piltana
né nágrennið. Skyndilega kom hon-
um ráð í hug. Hann ávarpaði kaup-
manninn með þessum orðum: „Vær-
uð þér fáanlegur til þess að leggja
ekki fram formlega kæru á þá, ef
þér fengjuð þennan 21 dollara aft-
ur?“ Maðurinn játti því, og A1 lét
hann hafa þessa peninga úr eigin
vasa. Svo sneri hann sér að piltun-
um og sagði:
„Þið virðist vera raktir bjánar
. . . að ætla að lenda í fangelsi
fyrir þrjá dollara á mann! Sérhver
ykkar á að hafa skilað 3 dollurum
til þessa félagsráðgjafa fyrir föstu-
dagskvöldið. Hafið þið skilið það?“
„Auðvitað, auðvitað,“ sögðu þeir
allir í kór. En glott þeirra og augna-
gotur sín á milli sannfærðu John-
son um, að þeir álitu, að þeir hefðu
nú heldur betur leikið á hann.
„Hefur nokkurn tíma verið traðk-
að á ykkur . . . sko, blátt áfram
hoppað?" spurði A1 rólega. „Það er
einmitt það, sem kemur fyrir ykk-
ur, ef ég fæ ekki peningana aftur.“
Svo fóru piltarnir, en maðurinn,
sem hafði beðið A1 um aðstoð í
þessu máli, hristi höfuðið og sagði:
„Þú veizt ekki, hvernig á að með-
höndla þessa unglinga. Þú hefur
engan rétt til þess að hóta þeim
slagsmálum, já, hóta, að það verði
bókstaflega traðkað á þeim. Við er-
um að reyna að fá þá til þess að
gefa allar slíkar hugmyndir á bát-
inn.“
A1 var á annarri skoðun. Skoðun
hans í þessu efni er þessi: „Vilji
maður reyna að breyta hugsana-
gangi og tilfinningalegri afstöðu af-
brotaunglings, verður maður að
komast í snertingu við hann á sjálfri
götunni, sem hann býr við, og við
hans eigin lífsskilyrði, ekki á ein-
hverju framandi sviði.“
Klukkan 1 aðfaranótt laugar-
dagsins hringdi félagsráðgjafinn í
A1 og ságði: „Strákarnir eru ekki
enn komnir með peningana.“
Næsta morgun fór A1 að leita þá
uppi. Einn strákanna kom sjálfur
til dyra í fyrsta húsinu, sem hann
kom að. Johnson kastaði jafnvel
ekki á hann neinni kveðju. Hann
sló hann bara flatan á stundinni.
Svo spurði hann ósköp elskulega:
„Hvar er klinkið mitt, vinur?“
„Gefðu mér tækifæri!“ sagði
pilturinn bænarrómi. „Ég skal
borga.“
„Vertu þá búinn að borga félags-
ráðgjafanum þessa peninga fyrir
klukkan 11,“ sagði Al. „Að öðrum
kosti munum við tveir eiga fleiri
svipaðar umræður um málið.“
Hann fór eins að með næsta
skuldunautinn. Og fréttin barst
skjótt út um hverfið. Og hinir fjór-
ir flýttu sér því að borga. Þá var
sá sjöundi enn eftir. En menn
vissu, að hann bar jafnan á sér