Úrval - 01.06.1970, Síða 109

107
ÞÉR TEKST ÞAÐ, VINUR!
Þeir komust að því, að þegar mað-
ur gefur eitthvað, þá bætir maður
við eigin verðleika."
HIÐ RÉTTA TUNGUMÁL
Menn komust brátt að því hjá
Illinois Bell símafélaginu, að við-
horf og áhugi Johnsons var smit-
andi. „Við héldum, að sumir af
starfsmönnum okkar vildu kann-
ske fara að dæmi Als,“ segir John
Trutter. „Því sköpuðum við mögu-
leika fyrir þá til þess að leggja af
mörkum kvöld og kvöld eða ein-
staka helgi til hjálpar öðrum.“ Það
var stofnuð sjálfboðasveit innan fé-
lagsins. Og nú veita 800 starfsmenn
félagsins og 200 eiginkonur þeirra
aðstoð í sjúkrahúsum, K.F.U.M.-
deildum, á skólaleikvöllum, alls
konar vistheimilum, munaðarleys-
eingjahælum og við ýmsa fræðslu-
starfsemi.
Stjórnendur félagsins hafa gætt
þess vel að hefta ekki frelsi Als á
neinn hátt. „Hann veit betur um
það en við, hvar skórinn kreppir
að hverju sinni,“ segir Trutter.
„Við viljum sjá svo um, að hann
sé ekki rígbundinn við skrifstofu-
störf, ef ske kynni, að lögreglan
færi fram á aðstoð hans til þess að
sætta óaldarflokka unglinga, eða
eitthvert annað fyrirtæki hefur
brýna þörf fyrir aðstoð hans á ein-
hvern hátt.“
Öðru hverju sendir símafélagið
framkvæmdastjóra sína í sagn-
fræðaskóla og menntaskóla til þess
að sýna unglingunum fram á, að
það borgi sig að halda áfram námi,
og sanna það fyrir þeim, að æðri
menntun hefur mikið og margþætt
gildi. Einn framkvæmdastjóri átti
að tala í skóla, sem var næstum
eingöngu skipaður svörtum nem-
endum. Hann bað A1 um góð ráð.
„Þú skalt ekki tala sjálfur," svar-
aði Johnson. „Líf þitt sem hvíts
framkvæmdastjóra í indælu húsi í
úthverfunum hefur enga merkingu
fyrir þessa unglinga. Slíkt snertir
þau alls ekki. Þau munu alls ekki
skilja, hvað þú átt við. Við skulum
láta svartan ungling tala.“
Frank Dolen, meðlimur eins
óaldarflokksins, var látinn flytja
svolítinn „ræðustúf" yfir þeim.
„Það borgar sig, sko, ekki, krakkar,
að hætta í skóla“ sagði hann við
hina ungu áheyrendur. ,Það gerði
ég, og lítið bara á mig. Sg hef ver-
ið allur sundurskorinn og stunginn
í „stríði“ á milli óaldarflokkanna.
Ég hef setið inni ábyggilega 12
sinnum. Eina vinnan, sem ég get
fengið, færir mér í aðra hönd einn
dollara og tuttugu og fimm cent
um tímann. Það er algert hámark.
Nú skuluð bið ákveða, hvort ykk-
ur langar til að verða eins og ég.“
,.Orðsendingin“ hitti beint í mark.
Það var eins og unglingarnir hefðu
verið slegnir utan undir .Og hann
var kallaður fram fjórum sinnum
með dyniandi lófaklappi að „ræð-
unni“ lokinni.
En Frank hafði verið heldur
svartsýnn á sína eigin framtíð.
Hann hafði ekki þekkt annað líf en
baráttu milli óaldarflokkanna í fá-
tækrahverfinu, líf, sem einkennd-
ist af grimmd og ruddaskap, eigin-
girni og vonleysi. Það var ekki fyrr
en hann hitti Al, að hann kynntist
öðru lífi. Hann skyggndist inn í