Úrval - 01.06.1970, Qupperneq 126

124
ÚRVAL
um á þessum slóðum hitti ungi
skipstjórinn oít sjómenn, sem víða
höfðu flækzt, sem töluðu um skips-
flök á sjávarbotni, sem full væru af
gulli og gimsteinum. Á kránum við
höfn;na í Boston barst honum til
eyrna sagan um spönsku gallíásana,
sem hlaðnir gulli brotnuðu í spón á
þessu eða hinu rifinu fyrir sunnan
Bahamaeyjar. Hann hlustaði með
athygli á þessar frásagnir og sagði
þær oft vinum sínum á sinn yfir-
lætisfulla og óheflaða hátt. Hann
lagði sig í framkrókna við að safna
sögum og upplýsingum af þessu
tagi, þar til hann þóttist vera orð-
inn fær um að leggja upp í sína
eigin fiársjóðsleit að fjársióðnum.
Til þess að gera þennan draum
sinn að veruleika, þurfti hann á að
halda stóru skipi, vel vopnuðu og
vel mönnuðu og fiárhagslegan
stuðning. Hann sigldi yfir Atlants-
haf:ð á skipi ekki ósvipuðu hol-
lenzkri húkkortu (sem hér voru við
íslandsstrendur á þessum tíma.
Þýð.) — og ekki var þetta stutta og
lyftingarmikla skip hans fyrr kom-
ið yfir Themsárósa, en hann lét róa
sér á land og byriaði að segia trölla-
sögur af fjársjóðnum. Að dómi skip-
stjórans varð maður, sem eitthvert
kapp- og framgirni var í að slá
hraustlega og hætta á fremstu nöf,
og hann sneri sér því ekki til neinn-
ar undirtyllu heldur beint til sjálfs
kóngsins og bauð honum að gerast
hluthafi í fyrirtækinu. Það reyndist
ógerningur bæði fyrir lordana og
þjóna þeirra, að flæma skipperinn
burt frá Whitehall. Hann hélt áfram
af eindæma þrjósku að bíða þar
mánuð eftir mánuð eftir áheyrn hjá
éónginum og þannig leið næstum ár.
Loks var það eftir miklar króka-
leiðir og mútur með aðstoð vina,
sem skipstjórinn hafði aflað sér við
hirðina, að honum tókst að ná á-
heyrn Karls II. Hinn glaðlyndi kon-
ungur hafði ekki aðeins gaman af
þessari ævintýrasögu um gull og
gimsteina, sem lægju í sokknum
skipsskrokkum' spánska flotans,
heldur fékk hann einnig áhuga fyr-
ir leitinni. Hann reyndist síður en
svo mótsnúinn því að efna til henn-
ar, þó meira af sportmennsku en
von um fjárhagslegan ágóða, þó að
hann væri ekki vonlaus um hann
líka. Karl kóngur afhenti Phips
skipstjóra freigátuna Rose of Argier
og gerði hann að flotakapteini. Frei-
gátan var með átján fallbyssum og
mönnuð níutíu og fimm hrottum.
Á flóðinu aðfaranótt 24. sept.
sigldi Rose of Argier frá London á
leið til Boston vestanhafs. Þangað
ætlaði skipstjórinn til að taka vistir
áður en hann héldi suður til Bah-
maeyjanna. Ferðin vestur yfir haf-
ið gekk áfallalaust, og þegar vistir
höfðu verið teknar í Boston hélt
skipið þar úr höfn 15. janúar 1684
og kom til Old Providence á Bah-
ama þann 9. febrúar og skipsmenn
byrjuðu strax að leita þarna á
grynningunum við Ambrogianrifin.
Þeir leituðu viku eftir viku án þess
að verða nokkurs varir af hinum
spánska fjársjóðsflota. — Skips-
höfnin gerðist óróleg og loks gerði
hún uppreisn, en Phips bældi hana
niður með harðri hendi og ákvað
jafnframt að þýðingarlaust væri að
halda áfram leitinni með hundó-
ánægða skiphöfn, svo að hann sigldi