Úrval - 01.06.1970, Qupperneq 127

SKIPSTJÓRINN SEM LÉT SIG EKKI...
125
til Jamaica, þar sem hann losaði sig
við uppreisnarseggina og réði sér
aðra skipshöfn. — Sú skipshöfn
samanstóð aðallega af fyrrverandi
sjóræningjum og sumir þeirra gátu
ekki einu sinni párað nafnið sitt.
Hann sneri nú aftur á leitarsvæðið
við Bahama, en árangurinn varð
enginn fremur en fyrr. Skipshöfn-
in gerðist síðan leið og ill viður-
eignar eins og hin fyrri, og loks sá
Phips kapteinn að þetta þýddi ekki,
heisti segl og hélt af stað til London.
Þegar hann kom til London, voru
orðin þau afdrifaríku umskipti fyr-
ir hann í stjórn landsins, að Karl II
var dáinn, en James I tekinn við á
tróninum. Phips leitaði þó á náðir
þess kóngs um lán á brezku her-
skipi stærra en freigátu, og jafn-
framt um fjárhagslegan stuðning
annan til að finna og ná hinum
sokknu fjársjóðum. En James kóng-
tir hafði um þessar mundir annað
við herskip sín að gera en eltast við
fjársjóði á hafsbotni, og neitaði stutt
og laggott að styrkja Phips, og hann
gerði meira, hann hirti af honum
freigátuna Rose of Argier og lét
hinn afsetta kaptein um að bjargast
á eigin spýtum. Maður kjarkminni
og reikulli en Phips hefði nú máski
lagt árar í bát við þessar undir-
tektir, en Phips var nú ekki aldeilis
á því. Hann talaði nú hærra en
nokkru sinni fyrr um sokkna fjár-
sjóðinn og neitaði alveg að hverfa
frá London. Honum var meira að
segja eitt sinn stungið í fangelsi, en
slapp þaðan vegna áhrifa vina sinna
og hann tókst á við óvini sína og
þaggaði niður í þeim. — Hann hélt
áfram að leita fyrir sér við hirðina
að styrk til fjársjóðsútgerðarinnar.
Þegar hann hafði eytt ári í þetta
streð, tókst honum að vekja áhuga
Kristofers Monck, annars hertoga af
Rlbermarle og hertoginn varð loks
gripinn af sögu skipstjórans að hann
einbeitti sér að því að leitin yrði
hafin á ný, og mun þar nokkru hafa
ráðið um, að fjárhagur hans sjálfs
var þannig um þær mundir, að hann
hefði vel getað þegið að finna fjár-
sjóð.
En hertoginn lagði sig allan fram
til að vekja áhuga vina sinna ým-
issa við hirðina og vegna áhrifa
sinna tókst honum að fá til liðs við
sig mikla bóga, eins og Falkland lá-
varð, Sir James Heyes, Sir John
Narbrough, Francis Nischolsons, Is-
aac Foxcraft og John Smith og
sjálfur var hann aðalmaðurinn og
sá sem mestu hætti til hins nýja
ævintýris og skrifaði sig fyrir ein-
um fjórða af kostnaðinum. Hinir
lögðu fram áttunda hluta, hver
þeirra. Þeir samþykktu allir að
skipta með sér fjársjóðnum sem
fyndist í réttu hlutfalli við framlag
hvers og eins, eftir að dreginn hefði
verið frá einn tíundi hluti til Krún-
unnar og sextándi hluti fyrir Phips
skipherra sjálfan.
Hertoginn varð sér úti um lög-
gerning hjá stjórninni, þess efnis
að þessi leiðangur og fundur hans
næði til „alls rekalds og gulls, bæði
í stöngum og plötum, allrar myntar
úr gulli, silfri og öðrum málmi,
allra skrautmuna og allrar vöru yf-
irleitt sem fyndist og væri úr skip-
um sem farizt hefði útaf norður-
strönd Hispanióla, við Bahama eða
Flóridaflóanum fyrir 16. júlí 1689“