Úrval - 01.08.1971, Blaðsíða 32

ÚRVAL
30
MÁLIÐ.
Þegar fjölskyldurnar koma til
nýja landsins, fær fjölskyldufaðir-
inn og stundum einnig móðirin oft-
ast nær vinnu í verksmiðju, strax
eftir komuna. Foreldrarnir kunna
ekki sænsku þegar þau koma, en
í sambandi við vinnuna er oft skipu-
lögð málakennsla fyrir þau. Hversu
árangursrík slík námskeið eru, er
fyrst og fremst komið undir getu
og vilja einstaklingsins tií að læra
málið, eftir langan og oft strangan
vinnudag í nýju umhverfi, en það
er einnig undir þeim kennurum
komið, sem taka að sér kennsluna.
Stundum kemur kennslan innflytj-
endunum að, gagni, en stundum
mæta þeir aðeins í málatímana
vegna þess að vinnuveitandinn vill
að þeir geri það og meira að segja
borgar þeim fyrir.
Þegar svo er ástatt, verður árang-
ur kennslunnar næstum enginn. Ef
flutt er til bæjar, þar sem engin
námskeið eru haldin, eru finnsku
fjölskyldurnar enn verr settar, þá
hafa þær - aðeins útvarp og sjón-
varp að styðjast við. Samtöl við
vinnufélaga getur sjaldan komið í
stað málakennslu. Við getum ekki
búizt við, að meiri hluti þeirra
Finna, sem flytjast sem verksmiðju-
verkamenn til sænskra eða ann-
■arra norrænna fyrirtækja, hafi við
komuna nokkra verulega undir-
stöðu til málanáms. Mjög oft, er
finnska eina málið, sem þeir kunna
og þá vantar alveg æfingu í að
læra erlend mál. Þetta er á engan
hátt sagt finnskum verkamönnum
til hnjóðs, sama er að segja um
verkamenn í öllum öðrum löndum,
sem ég hef kynnzt og hlýtur eftir
eðli málsins að vera þannig. Allir
menn hafa ekki sömu getu eða
löngun til að læra erlend mál.
Þegar við höfum komizt að raun
um, að margir finnskir feður og
mæður kunna engin erlend tungu-
mál, getum við ekki búizt við að
lífið reymst börnum þeirra auð-
velt. Ef börnin eru svo heppin að
flytjast áður en þau byrja í skóla,
eru nokkrar líkur á að þau læri
svo mikið í máh nýja landsins, að
þau standi sig sæmilega í skólan-
um. Þetta á sérstaklega við, ef á
nýja staðnum er leikskóli, sem ekki
er þegar ofsetinn og ef foreldrarnir
hafa verið nógu forsjál til þess
að koma börnunum þar fyrir, en
það, er ekki alltaf víst.
Margir finnskir foreldrar geta
ekki einu sinni hringt á leigubíl á
Norðurlandamáli og því síður, geta
þau fundið leikskóla og talað hjálp-
arlaust við stjórnendur hans. Þetta
ætti að hvetja það þjóðfélag sem
tekur við þessum innflytjendum til
þess, að veita þessum fjöiskyldum
hjálp, er aukið gæti aðlögun barn-
anna að skólanum, sem þau sækja.
Öllu erfiðara er fyrir þau börn, sem
eru það gömul, að, þau hafa byrjað
skólanám í Finnlandi og síðan fsrrir-
varalaust flutzt í sænskan skóla.
Stundum spyr maður sjálfan sig
hvor fyllist meiri örvæntingu, sam-
vizkusamur kennari, sem ekki get-
ur fengið nýja nemandann sinn til
þess að skilja orð af því, sem hann
eða hún segir, eða nemandinn, sem
fyrst um sinn stendur utan við hið
nýja skólasamfélag. Maður verður
þó að álíta, að barnið sé verr sett,