Úrval - 01.08.1971, Síða 117

TÍMI TIL AÐ VERA HAMINGJUSAMUR
115
legir á allan hátt. Þeir voru bara
sniðnir eftir gömlu ískössunum. Lil-
lie þreyttist aldrei á að endurtaka,
að það ætti að endurhanna þá með
þarfir og óskir húsmóðurinnar í
huga. en ekki íssölumannsins. Hvaða
matvæli notaði húsmóðirin oftast.
egg, smjör, mjólk? Þá átti skilyrð-
islaust að geyma þær fæðutegund-
ir í þeirri hæð í skápnum, að hún
þyrfti ekki að beygja sig eftir þeim.
Og ekki voru nýju rafknúðu
þvottavélarnar hætis hót betri! Hví
skyldi húsmóðirin þurfa að fleygja
sér á fjóra fætur og opna handfang
til þess að tæma hverja fötuna af
óhreinu sápuvatni af annarri úr
vélinni? Hví skyldu framleiðend-
urnir ekki skapa 3—4 mínútna
sæluástand fyrir 10 milljón banda-
rískar húsmæður með því að setja
litla dælu í þvottavélina með áfastri
slöngu fyrir óhreint sápuvatn.
Það leið því ekki á löngu, þangað
til Lillie byrjaði að láta til sín heyra
á opinberum vettvangi um vinnu-
hagræðingu á heimilum og heppi-
lega hönnun heimilistækja með hag
húsmæðranna fyrir augum. Fyrir-
tækin General Electric '(raftækja-
verksmiðja) og Brooklyn Borough
Gas Co. (Gasstöð Brooklynhverfis)
réðu hana bæði sem ráðgjafa sinn.
Og dagblaðið New York Herald
Tribune bað hana um að koma á
laggirnar „Heimilishaldsstofnun" á
vegum þess, sem gefa átti konum
góð ráð um vörur og ýmsar vinnu-
aðferðir við heimilisrekstur.
Hið nýja starf mömmu að endur-
hönnun eldhúsa hafði það auðvitað
í för með sér, að hún þurfti sjálf að
fá „endurhannað“ eldhús til þess að
vinna í. Eitt kvöldið, þegar Tom
var búinn að hreinsa potta og pönn-
ur eftir kvöldmatinn og dæturnar
höfðu þvegið upp í uppþvottaklef-
anum, þá réðumst við öll til atlögu
við Tom og eldhúsið hans. Mamma
teiknaði uppdrætti að eldhúsinn-
réttingum á strikuð blöð, en við
fluttum eldavél, ísskáp og borð
fram og aftur, og eftir hvern flutn-
ing lékum við, að við færum að
búa til köku, og áttum við að nota
til þess hverju sinni sem allra fæst-
ar hreyfingar, fæst skref og beygj-
ur, hækjuhúk og teygjur.
„Ef við höfum vinnuborðið á hjól-
um eins og tevagn,“ sagði Lillie,
„gæti eldabuskan ýtt því á undan
sér og þyrfti þá aðeins að fara eina
ferð að búrinu til þess að sækja öll
þurrefnin og eina að kæliskápnum
til þess að sækja blautefnin."
Tom var bölvanlega við að sjá
eldhúsið sitt svona sundurtætt og
tautaði: „Sumt fólk þekkir nú bara
ekki „guð hjálpi okkur“ þurrefni
frá „í almáttugs bænum“ blautefn-
um. Hver á svo að hreinsa eldhúsið
mitt, þegar allir hreyfingarrann-
sóknasérfræðingarnir drattast
burt?“
Lillie skeytti þessari athugasemd
engu, heldur hélt áfram: „Nú hefur
svo margt fólk orðið rafknúða kæli-
skápa í stað ískassanna gömlu, og
því má hafa kæliskápana við hlið-
ina á eldavélinni í stað þess að fela
þá frammi við bakdyr, þar sem lít-
ið ber á þeim. Nú skulum við telja,
hve mörg skref eldabuska þarf að
ganga frá upphafi til enda, þegar
hún bakar köku.“
Lillie gætti þess alltaf að koma