Úrval - 01.01.1974, Síða 11

SÍÐASTA GJÖF DEYJANDI SONAR
9
ára piltur, sem ekki getur lifað
það að verða fullorðinn maður, er
allt í einu farinn að flýta sér. Hann
þarf stöðugt frelsi og engar mála-
miðlanir.
Eftir fyrstu vikurnar tók Eric
sjúkleika sinn alveg á sig. Ég átti
ekki lengur að tala við læknana.
Raunverulega átti ég ekki að tala
við neinn, með svo mikið sem svip-
brigðum áhyggjufullrar móður.
Hvorugt okkar hafði minnsta
tækifæri til æfinga eða undirbún-
ings okkar nýja hlutverks.
Sjúkleiki hans var ákveðinn, að-
eins tveim dögum áður en hann
átti að fara í háskólann í Connecti-
cut.
Allt var undirbúið, áætlanir,
óskir, tilhlökkun, allt í fullum
gangi — og svo allt í einu varð
hann að horfa á vini sína koma til
að kveðja hann og skilja hann eft-
ir, fárveikan heima.
Eric hafði alla tíð verið mikill
íþróttamaður. Nú var hann illa
leikinn af örlögunum, fölur og fall-
inn. En fljótlega herti hann sig upp
og reyndi að halda áfram að keppa.
Hann var ákveðinn að fara í
skólann, lesa af kappi, athuga hvers
hann þyrfti helzt og þjálfa sig til
heilsu. Og auk þessa bætti hann
enn einu takmarki við til að keppa
að — verða á lífi.
Hann fór að lesa, vinna og vaxa.
Og orðalaust ætlaðist hann til að
ég lærði og efldist líka.
Ef hans hugrekki entist til að ná
settu marki fram undan, þá varð
minn andlegi kraftur að koma til
aðstoðar og endast á sama hátt.
Það bezta, sem ég gat gert var
að hlusta. Ég lærði að fela við-
kvæmni mína og áhyggjur, og ég
sá, að hann styrktist við rósemi
mína og bjartsýni. Það var engin
leið að geyma hann i neinum traf-
öskjum. Hann varð að hafa frelsi
til að verða maður. Ég vildi það
— og yrði ekki um neina breyt-
ingu að ræða til bata, þá skyldi ég
hjálpa honum til að deyja eins og
hetja.
í hvert sinn, sem Eric fór á
sjúkrahúsið til að fá blóð, flaug
hann niður tröppurnar að lokinni
meðferð og sveiflaði um sig nestis-
malnum eins og hann væri að koma
úr helgarferð. Ég afhenti honum
bíllyklana og lét sem ekkert væri.
Hann vildi lifa sínu lífi eins og
ekkert bjátaði á. En samt voru
alltaf meðul og skammtar, pillur
og sprautur.
Ég man einu sinni þegar ég hljóp
upp stigann til að sækja tebolla
fyrir hann. Hann mætti mér á leið-
inni niður í sundbolnum sínum,
með veiðistöng í höndum. Hann lét
sem hann sæi ekki teið en sagði:
„Kannski færi ég þér fisk í kvöld-
matinn.“ Ofurlítið andstuttur og
valtur á fótum lék hann samt allt-
af knattspj'rnu og körfuknattleik.
Og þetta var honum alltaf meira
en leikur. Líf hans var í veði. „Æf-
ing, látbragð, ósk“. voru kjörorðin
á braut hans, rituð hvítri krít á
svarta töflu. Þessi þrjú orð skyldu
sæma hann sigri.
,,Þú deyrð ekki úr blóðskorti,"
sagði hann við mig. Eitthvað ann-
að skeður, hjartað, nýrun. Ég ætla
að vera við því búinn, ef það hend-
ir mig. Ég er að sigra.