Úrval - 01.01.1974, Side 54

52
ÚRVAL
yfir Gullna Hornið með heilmik-
inn farm af sykurpokum.
Ungur Sígauni með skjátulegan
bangsa í taumi, festan í nasahring,
kemur út úr trjágöngum. „Björn-
inn heitir Tarzan og ég borgaði
þúsund tyrkneskar lírur — nálægt
6000 kr. fyrir hann,“ segir piltur-
inn Ismail Bulgur að nafni. „Lög-
reglan er nú lítið hrifinn af dans-
andi böngsum," bætti hann við. Svo
ef þeir koma, verð ég að hlaupa
burtu, en það er ekki auðvelt, ef
þú vilt nú taka skepnuna með þér.
Ef ég næst er sektin 100 lírur og
björninn gerður upptækur. Dýra-
garðurinn hérna er yfirfullur af
upptækum bjarndýrum.
ÞÆGILEG
STRd-iTASINFÓNÍA
Sólin er nú risin og uppkoma
hennar hefur verið líkust því að
taktsprota væri lyft af tónstjóra yf-
ir kór þúsund radda í borginni.
Horn og flautur, hróp sölumanna,
kall til bæna, hófaskellir hesta,
vængjablak þúsund dúfna, högg
járnsmiða, sem enn nota kolaeld á
afli sínum, tónar frá blindum betl-
urum, sem berja í gamlar könnur
og raula austurlenzka sveitasöngva
læðast og svífa í loftinu — ég
hlusta á þetta allt, meðan ég fæ
mér tesopa í opnum garði bak við
Yeni Cami — nýju moskuna við
suðurenda Galata-brúarinnar.
En einmitt þar rís hin marglita
bylgja hins sérstæða lífs í Istan-
bul. Allt í kringum gengur fylking
hinna svonefndu „hamals“-burðar-
manna, sem bera á bakinu hluti,
sem helzt líkjast tíu samanreyrð-
um þríhjólum og þetta eru eins og
gígar, sem gjósa saumavélum, kæli
skápum og jafnvel svefnsófum.
Mér var sagt, að einn slíkra
„hamala“ hefði einu sinni afhent
píanó inn á hótel, eftir að hafa
borið það eftir strætum, fullum af
fólksstraumi frá óteljandi ósýni-
legum þvergötum. Margir þessara
„hamala“ eru ungir sveitamenn.
Kengbognir með reikningsblöð
milli samanbitinna tanna, þokast
þeir um götur Istanbul frá morgni
til kvölds, ánægðir með það eitt að
vera í borginni, hversu erfitt, sem
það annars kynni að vera.
Samt eru aðrir í Istanbul, sem
vinna fyrir sér með miður heiðar-
legri atvinnu. Það eru svikararnir
í borginni, bræðrasamtök skelfing
elskulegra manna, næstum töfrandi
að útliti, sem lifa og hrærast á
yztu nöf á útjaðri laganna. Einn
gæti leikið lækni, sem mælir blóð-
þrýsting samborgara sinna.
Eg kynntist einmitt einum slík-
um. Hann kom sjaldan til vinnu
fyrir klukkan tíu á morgnana. Ein-
mitt um það leyti kom hann að
borðinu mínu í garðinum bak við
moskuna.
Þegar hann kom nær sást að
mansétturnar á skyrtunni hans
voru trosnaðar og götin á sokkun-
um voru upp úr skónum á hælun-
um og mynduðu eins og hálfmána
fyrir neðan buxnaskálmarnar.
Hann kynnti sig og gat þess um
leið, að ég liti býsna óhraustlega
út og hvort ekki væri rétt, að ég
fengi mældan blóðþrýstinginn.
„Hvað er það rnikið?" spurði é?.
„Tvær lírur,“ sagði hann, „fjórtán