Úrval - 01.01.1974, Síða 107

SANNLEIKURINN UM LÚSITANÍU
105
svaraði Turner. Liðsforinginn tók
upp björgunarbeltið sitt, en skolað-
ist svo út af brúnni og' „varð að
láta sig berast með straumnum",
eins og hann orðaði það.
Turner var nú einn síns liðs hátt
uppi á bakborðsbrún stjórnbrúar-
innar. Hann stóð þarna og starði
niður á bátaþilförin, sem gnæfðu nú
yfir honum, er skutur Lusitaníu
reis hátt upp úr sjónum. Þegar
skipsskrúfurnar komu alveg upp úr
sjónum, miðaði skipinu miklu
minna áfram en áður. Nokkrum
sekúndum síðar rakst stefnið í
granítklöppina á hafsbotni. Nú stóð
Lusitania í rauninni upp á endann,
og var halli. þess nú 45 gráður. Síð-
an byrjaði skuturinn að síga smám
saman, og jafnframt hallaði skipinu
meira á stjórnborða. Loks biluðu
skilrúmin, sem lágu að gufukatla-
rúmunum, og svo sprakk gufuket-
ill nr. 3, og jafnframt sprakk reyk-
háfur nr. 3 af skipinu. Þegar gufan
hvarf, sást Lusitanía ekki lengur.
Það hafði tekið skipið 18 mínútur
að sökkva.
Schwieger dró sjónpípuna inn og
stefndi til hafs.
HR/LÐILEGIR KVEINSTAFIR
Það voru 48 björgunarbátar um
borð í Lusitaníu. 22 þeirra voru
veniulegir trébátar, sem héngu í
köðlum á málmörmum, en 26 bát-
ar voru unpblásanlegir gúmbátar
með sesldúkahliðum. Þeir voru
flesHr geymdir beint fyrir neðan
trébátana. Hver þeirra tók frá 50
til 70 manns.
Albert Bestic, þriðji aðstoðar-
stýrimaður, sem átti að sjá um
William Turner skipstjóri Lúsitaníu
stillti sér upp til myndatöku í
brúnni, skömmu áöur en lagl var
af staff í hinztu för skipsins.
báta nr. 2, 4, 6, 8 og 10 bakborðs-
megin, hljóp í áttina til bátana til
þess að undirbúa losun og sjósetn-
ingu þeirra, strax eftir að tundur-
skeytið hæfði skipið. Margir af
þeim skipverjum, sem sjá áttu um
báta þessa, voru ekki enn komnir
á vettvang, en allir bátarnir, sem
héngu í örmunum, voru þegar troð-
fullir. Bestic klöngraðist upp á aft-
ari arminn, sem hélt bát nr. 2 uppi,
svo að hann gæti séð, hvernig um-