Úrval - 01.01.1974, Side 110

108
ÚRVAL
svaraði þá: „Til andskotans með
skipstjórann! Sérðu ekki, að við
erum að sökkva? Láttu þennan bát
síga, eða ég skýt þig til bana.“ Og
að því mæltu miðaði ég skamm-
byssunni minni á hann.“
Hásetinn hlýddi. Báturinn, sem
var troðfullur af fólki, féll ofan á
gúmbjörgunarbátinn fyrir neðan,
og svo fór eins um hann og hina
bátana, að hann rann niður eftir
þilfarinu, sem hallaði mjög mikið,
og ruddi sér um leið braut í gegn-
um hóp farþega, sem voru að berj-
ast við að komast upp eftir þilfar-
inu. Lehmann sá a. m. k. 30 far-
þega kremjast til bana rétt hjá sér,
og hann stórslasaðist á öðrum fæt-
inum. Þetta gerðist, rétt áður en
skipið sökk alveg. Og á næsta
augnabliki svamlaði Lehmann í
sjónum. Hann minnist þess að hafa
þá heyrt „hræðilega kveinstafi"
allt í kringum sig.
„HVERS VEGNA ÆTTI MAÐUR
AÐ ÓTTAST DAUÐANN?"
Aðeins 6 af 48 björgunarbátum
Lusitaníu voru nú á floti innan um
brakið. Sjórinn var alveg kyrr, og
það sást ekkert björgunarskip neins
staðar. Bestic var hissa á því, hve
hlýr sjórinn var.
Eftir hinar örvæntingarfullu til-
raunir sínar til þess að sjósetja
björgunarbátana bakborðsmegin,
hafði hann farið inn í hinn mikla
móttökusal skipsins, þar sem enn
stóðu allmargir farþegar af fyrsta
farrými. Þeir virtust ekkert
áhyggjufullir yfir því, að þeir áttu
aðeins nokkrar sekúndur til stefnu
til þess að reyna að bjarga lífinu.
Alfred Vanderbilt milljónamæring-
ur og hinn frægi leikhússtjóri,
Charles Frohman, voru að binda
björgunarbelti utan um nokkrar
körfur, sem mörg smábarnanna um
borð höfðu fengið sér lúr í að há-
degisverði loknum í barnaherbergi
skipsins. (Þar eð barnaherbergið
var beint undir brúnni, komust ým-
ist foreldrar ekki þangað til þess
að ná í börn sín, eftir að tundur-
skeytið hæfði skipið). Bestic reyndi
að fá mennina til þess að gera sér
grein fyrir hættunni, sem þeir voru
í, en Vanderbilt yppti bara öxlum
við aðvörunum hans. Það er sagt,
að Frohman hafi komizt svo að
orði, þegar sjórinn hækkaði allt
umhverfis þá: „Hvers vegna ætti
maður að óttast dauðann? Hann er
fegursta ævintýri lífsins.“
Sterkur straumur bar Bestic síð-
an út um dyrnar, yfir lunninguna
og útbyrðis. Þar sem hann lá á bak-
inu í miðju brakinu, heyrði hann
grát ungbarnanna í tágakörfunum,
sem flutu þarna í kringum hann.
Björgunarbeltunum hafði verið
hnýtt utan um körfurnar í miklum
flýti, og því þoldu þær ekki ólg-
una, sem myndaðist, þegar skipið
sökk til botns fyrir neðan þær.
Smám saman þagnaði gráturinn, og
að lokum var Bestic einn.
Hann gat ekki gleymt því, hversu
hryllilega hafði til tekizt með björg
unarbátana. Og minningin um þess
ar 18 mínútur var honum næstum
óbærileg allt til. æviloka, en hann
dó árið 1969.
Um klukkan 2.15 e. h. heyrðist
neyðarkall Lusitaníu til Queens-