Goðasteinn - 01.12.1964, Side 17

einnig haglendi, einkum fyrir ofan sveitina. Afréttur þeirra stór-
skemmdist af öskufallinu úr Kötlu, en furðanlega greru þessi sár
fljótt næstu árin á eftir. Fjárskaðinn og landspjöllin var mikið
áfall fyrir sveitina í heild, og mörgum virtist ekki fýsilegt að
búa þar áfram. Þrír bændur fluttu burtu vorið eftir gosið, Jón
Sverrisson með sína stóru fjölskyldu, nema tvö börn, sem urðu
eftir, Bjarni Pálsson og Helgi Brynjólfsson fluttu til Víkur og
byggðu sér þar hús. Vorið 1920 fór Sverrir í Hraunbæ með fjöl-
skyldu sína að Kerlingardal. Synir hans hófu þar búskap. Jarðir
þessara manna byggðust aftur, en jörðin Skálmarbæjarhraun íór
þá í eyði og hefur ekki byggzt síðan.
Lýk ég svo hérmeð þessu spjalli um Álftaver og Álftveringa.
Draumvísa
Sigurveigu Einarsdóttur frá Jaðri í Þykkvabæ dreymdi, að
þessi vísa var kveðin á glugga hjá henni:
Skrifað getur sá gamli á gler,
og gerum við það ei prísa.
Skoðum nú, hvar frægur fer
fram um alla ísa.
Þetta var fyrirboði mikils norðanbyls, sem kom um lokaleytið.
Hann var nefndur lokabylur. Þetta mun hafa verið um 1863.
Magnús Magnússon á Bjalla í Landsveit, síðar bóndi á Laugar-
vatni, var þá að byrja búskap. Hann reri í Höfninni (Þorlákshöfn)
um veturinn. I bylnum missti hann 12 ær, loðnar og lembdar, í
Bjallalæk, dró þær nýdauðar upp úr læknum, þegar hann kom
heim.
Sögn Guðna Einarssonar frá Strönd og Vigdísar Magnúsdóttur frá Laugar-
vatni.
Goðasteinn
15