Goðasteinn - 01.12.1964, Blaðsíða 76

bergi. Ég svaf í fremra svefnherberginu og hafði hjá mér dóttur
hjónanna, Margréti að nafni. 1 innra herberginu sváfu hjónin á-
samt barni sínu. Rétt eftir jólin 1913 bar það til, sem nú skal
greina: Við vorum lögzt til svefns, hurðin milli svefnherbergjanna
var opin, og ljós logaði inni í hjónaherberginu, mót venju, því
barnið var veikt. Ljósið skein fram í herbergið til mín. Ég vakn-
aði við það, að komið var við mig. Ég sá, að yfir mér stóð kona,
hálfbogin, og hugði að telpunni, sem hjá mér lá. í svefnrofunum
fannst mér þetta Halldóra og þó torkennileg og þreytuleg. Ég
ætlaði að segja: „Dóra mín, varð þér illt?“ en þá dró úr mér allan
mátt. Um leið vék konan frá mér og gekk inn í hjónaherbergið.
Sá ég það síðast til hennar, að hún fór upp í til fóta hjá Halldóru
og lagðist fyrir. Út frá því sofnaði ég og svaf vært til morguns.
Ég klæddi mig á undan Halldóru, fór niður í eldhús, tók upp
eldinn og hitaði kaffið. Fór ég brátt upp með það til Halldóru
og færði henni það í rúmið. Hún tók til orða: „Það var skrítið,
sem mig dreymdi í nótt. Mig dreymdi, að það kom til mín kona
og spurði, hvort hún mætti ekki leggja sig hjá mér, hún væri svo
þreytt. Ég sagði, að hún mætti leggja sig til fóta og þótti hún
gera það.“ Mér fannst saga Halldóru fjarska merkileg, hún bar svo
vel heim við það, sem ég hafði séð í vökunni. Ég sagði Halldóru
frá sýn minni. Við ræddum um þetta stundarkorn, vissum að von-
um engin deili á gestinum göngumóða, en líklega hef ég þarna
komizt næst því að sjá huldukonu.
Sögn frú Oktavíu Hróbjartsdóttur frá Brattlandi í Vestmannaeyjum.
74
Goðasteinn