Goðasteinn - 01.12.1964, Blaðsíða 71

tveir hásetar sátu í miðrúmi, en sá þriðji sat fram í og reri tví-
hendisárum.
Einu sinni var róið suður með Urðum. Formanni þótti seint
miða og taldi á háseta sína fyrir slælegan róður. Hermann sat
í miðrúmi. Hann lét sér fátt um finnast og sagði, að það þýddi
ekki að vera að tala um þetta, róðurinn gæti ekki gengið betur.
Formaður klifaði á því sama eigi að síður. Hermanni rann þá
kapp í kinn, og varð að orði: „Við skulum þá leggja út“. Tók
hann um leið fastar í með árinni og hafði ekki tekið mörg ára-
tog, er formaður sá þann kost vænstan að leggja upp árina, sem
hann reri með á sama borð og Hermann. Hann reri svo með
báðum höndum á hitt borðið, en þrátt fyrir það sneri Hermann
bátnum svo, að framstafn horfði á Heimaklett. Formaður sagði
þá: „Við skulum ekki vera að þessu lengur“. Ekki minntist hann
oftar á, að linlega væri róið.
-o-
Hermann varð þess vísari, er leið á annað dvalarár mitt í
Dalseli, að ég hugði á það að kanna nýja stigu. Ég fann, að
honum var það mjög á móti skapi, bað hann mig blessaðan að
gera það fyrir sig að vera í Dalseli næsta ár. Fór svo, að ég hét
þessu. Varð hann allshugar feginn.
í lok vorvertíðar 1906 héldum við til landsins. Ég ætlaði undir
Eyjafjöl) á áraskipi, en Hermann upp í Landeyjar á vélbát.
Skömmu áður en leggja skyldi af stað, kom Hermann að máli
við mig og fór þess á leit, að ég tæki vertíðarkaup hans í mína
vörzlu. Hafði hann það meðferðis í tveimur buddum. Hann sótti
þetta svo fast, að ég hlaut að spyrja, hverju það sætti, að hann
færi ekki með pcningana sjálfur í stað þess að fela mér þá. Hann
svaraði snöggt og stutt: „Ég get drepizt á leiðinni“. Ég sagði,
að ólíkt væri farkostur hans reisulegri en fleytan mín og meiri
líkur á, að ég færi í sjóinn en hann. Hermann svaraði: „Það er
engin hætta á því, þér verður lengra lífs auðið“. Ég sá, að und-
anfærslur stoðuðu ekki og tók við peningunum. Varð Hermann
glaður við. Honum þótti þó vissara að spyrja, hvar ég ætlaði að
geyma peningana. Ég svaraði: „Hérna í vasanum innan á jakk-
anum mínum“. Ekki þótti Hermanni það tryggilegt. Krafðist
Ó9
Goðasteinn