Goðasteinn - 01.12.1964, Blaðsíða 7

skyldi austur yfir sandinn, Sverrir talið það ófært, hinir ekki.
„Þeir voru að gretta sig í hann, þegar ég fór, og ég veit ekki,
hvað þeir hafa afráðið", sagði Sverrir.
Skömmu seinna fréttist, að þeir félagar hefðu lagt á sandinn,
en þegar þeir komu að Blautukvísl, var hún uppbólgin af krapa
og ís. Jón fór að reyna, hvernig kvíslin væri og brauzt austur
yfir hana en sennilega ekki treyst sér vestur yfir hana aftur, enda
séð að ekki var fært með hestana. Hann lagði því af stað austur
og háði mikla þrekraun, blautur og hrakinn, veðrið hið versta
og dagur kominn að kvöldi. Hann var á ferð alla næstu nótt en
villtist af leið og var kominn austur í haga fyrir sunnan bæi í
Álftaveri, þegar sást til hans daginn eftir. Var sýnilegt, að sá, sem
þar var á ferð, var ekki með öllu sjálfráður ferða sinna. Fóru
menn til Jóns, en þá kom í Ijós, að hann var orðinn blindur af
sandroki og gaddskorpu, sem hafði hlaðizt á andlitið. Jón var
svo leiddur heim að Mýrum. Honum var hjúkrað, svo sem hægt
var, en fætur hans voru skemmdir af kali og gapandi sár var á
öðrum hæl, því skór og sokkar voru slitnir í gegn. Jón lá í 10
daga á Mýrum en lézt að þeim loknum eftir mikil harmkvæii.
Jón sagði frá, hvar hann skildi við Þorstein. Var þegar farið
vestur á sand að leita hans. Fannst hann örendur vestan við
Blautukvísl, en hestarnir stóðu þar bundnir á streng.
Á skírdag var komið gott veður, og fór Sverrir þá heim til
sín. Hann sá það rétt í Skiphelli, að ekki var ráðlegt að leggja
á sandinn, og það bjargaði lífi hans. Oftar kom það fram, að
hann var hygginn, harðfengur og enginn veifiskati.
Eftir fráfall Jóns í Skálmarbæ, tók þar við búskap Þorlákur
Sverrisson og kvæntist Sigríði dóttur hans. Seinna fluttust þau
til Víkur, og rak Þorlákur þar verzlun í mörg ár. Þá lá leið
þeirra út í Vestmannaeyjar. Sonur þeirra er Öskar dómkirkju-
prestur í Reykjavík.
Um þessar mundir bjuggu í Holti í Álftaveri þrír bændur.
Einn þeirra hét Einar en kona hans Guðrún Guðmundsdóttir.
Þau áttu mörg börn og voru mjög fátæk. Einar kom nokkuð oft
í Höfðann, og man ég engan Álftvering frá þeim árum jafn
fátæklega klæddan. Ég held, að honum hafi oft verið gefið eitt-
Codasteinn
5