Úrval - 01.03.1979, Blaðsíða 15

KÍNVERSKA HERDEILDIN MÍN
kínverskur her væri við þjálfun í Fort
Eustis, undir leiðsögn dularfulls
lautínants.
Ég sneri honum frá villu hans vegar
og sagði honum í leiðinni að eina
samband mitt við Kína væri gegnum
frænda minn, sem ætti heima í
Tientsin. Við frekari eftirgrennslan
viðurkenndi ég ég að kunna fáein orð
í Pekingmállýsku, sem ég hefði lært
af þjónustustúlku frænda míns þegar
hann kom í heimsókn. Einhvern
veginn fór þó þannig, að þegar fréttin
birtist, var ég kynntur sem
sérfræðingur í kínverskum fræðum og
æfingar herdeildarinnar minnar voru
svo mikið leyndarmál, að það væru
hrein föðurtandssvik að skýra hið
minnsta frá þeim.
Ofurstinn okkar kallaði mig fyrir
sig: ,,Áttu ættingja I Kína?” ,Já,
ofursti, en ég hef ekki hitt þá í mörg
ár.” ,,Það stendur hér að þú talir
kínversku.” „Ekki beinlínis, herra
ofursti.” ,,Þú bíður eftir skipun í
gagnnjósnaþjónustna.” ,Já, herra
ofursti.” Hann horfði grannskoðandi
framan í mig og blikkaði mig svo með
öðru auga.
Svo sneri hann sér að töflu, sem
hann var með á borðinu. ,,Þú sýnir
mér hvað menn þínir geta eftir þrjár
vikur. Þá ættu þeir að verða
tilbúnir.” Nú fóru í hönd hjá mér
andvökunætur meðan ég velti því
fyrir mér, hvernig ég gæti gert menn
mína tilbúna.
Einhvern morguninn, rétt fyrir
liðskönnun, ákvað ég að beita aðferð
13
sem var sú eina sem ég gat gripið til í
örvæntingu minni. Þennan dag
leiddi ég hópinn minn út í skóg eins
og venjulega, en í stað þess að hefja
enn eina vonlausa æfinguna þegar í
stað, lét ég mennina setjast í hálf-
hring.
,,Ég ekki kenna ykkur ensku,”
sagði ég. ,,Þið kenna mér
kínversku.”
Enginn sagði aukatekið orð.
„Hvernig segið þið: Hvað er
þetta?”
,,Hoj Möd jea," svaraði Tom
Chen, og brosti í fyrsta sinn.
Ég lét hann endurtaka svarið og
skrifaði það eftir framburði. Svo lyfti
ég riffli:
, ,Hoj mödjea? ’' spurði ég.
,, Tsjoung ’ ’ svöruðu 47 raddir.
Þeir héldu áfram að hrópa til mín
svörin og ég að skrifa þau hjá mér.
Ekki leið á löngu þar til ég hafði
safnað nægri kantónísku til þess að
skipa mönnunum í röð og láta þá
marséra skipulega.
Framburðurinn var samt ekki
sérlega góður hjá mér, en kínverska
herdeildin mín fyrirgaf útlend-
ingnum, sem var að reyna að ná valdi
á máli þeirra, góðfúiega þann
smágalla. Ég komst að því að ég var
,,/ó kvan" — foringinn. Og þegar
ég sagði Tien Hung að hann væri ,,sí
beng", hermaður, en ekki ,,sjú ísí",
kokkur, brosti hann sæll á svip. Mesta
breytingin varð þó á Tom Chen.
Hann snarhætti að hafa endaskipti á
öllum fyrirskipunum og tók að hreyfa