Úrval - 01.03.1979, Blaðsíða 114

Úrval - 01.03.1979, Blaðsíða 114
112 ÚRVAL þegar farið væri upp á þilfar. En um svipað leyti brast á stórviðri. Breitt var yfír lestarlúgurnar og óloftið jókst um allan helming neðan þilja, svo margir dóu, þar á meðal volofmaðurinn, félagi Kúnta. Síðan spratt blóðkreppusóttin upp. Næst, þegar Kúnta komst upp á þilfar, var hann orðinn máttfarinn og sljór. Og þar kom, að hann var of máttfarinn til að matast sjálfur. Einn túbobanna stakk röri upp' í hann og hellti korn- maukinu ofan í hálsinn á honum. Einn morguninn voru túbobarnir í sérlega góðu skapi, þegar þeir komu niður. Þeir leystu fangana og hjálpuðu þeim að skríða upp. Þar voru hinir túbobarnir, og með tryllingslegum hlátri bentu þeir fram með stafni skipsins. Loks greindi Kúnta, milli lúsugra meðbræðra sinna, sem þaktir voru daunillum sárum og hrúðri, eitthvað óvenjulegt. Hvað það var skildi hann ekki strax, því augun voru óvön birtunni og tárin streymdu úr þeim. En svo varð honum mikið um. Það sem hann sá, var jörð — jörð Allah á nýjan leik. Hann tók að skjálfa og illur fyrirboði læstist um vitunda hans. Hvítu mennirnir áttu þá raunverulegt land eftir allt saman, túbabó dú. Hann skynjaði með nýstandi sannfæringu, að hvað svo sem nú tæki við, yrði það ennþá verra en það sem að baki lá. Fjórða daginn eftir fyrstu landsýn voru fangarnir enn reknir á þilfar og hreinsaðir 1 síðasta sinn. Þeir voru burstaðir frá hvirfli til ilja og smurðir með olíu. Svo voru þeir reknir með svipum niður landgöngubrúna, niður á búbabó dú, jörð hvíta mannsins, Kúnta beið eftir tækifæri til að komast undan, en svipurnar sáu um, að röðin riðlaðist ekki. Þeir voru umkringdir patandi mannfjölda, og Kúnta varð steinhissa, þegar hann kom auga á veru, sem gat ekki verið annað en hvít kona. Hárið á henni var .eins og strá á litinn. Svo sá hann tvo svarta menn bersýnilega mandlnka og serer. Þeir gengu óhlekkjaðir á eftir hvítum manni. Nú var Kúnta öllum lokið. Hvernig gátu þeir gengið auðsveipir á eftir túbob? Fangarnir voru hlekkjaðir á ný í stóru húsi og látnir liggja á köldu moldargólfí. Kunta baðst fyrir. í dögun þótti honum hann heyra rödd kintangó, sem sagði: ,,Það er viturlegt af manninum að fylgjast með dýrunum og læra af þeim.” Var þetta svar frá Allah? Kúnta var sem dýrí gildru. Þau dýr, sem hann hafði vitað sleppa úr gildru, voru þau sem misstu ekki stjórn á sér, heldur geymdu afl sitt þangað til hirðuleysi mannsins veitti þeim tækifæri til að flýja. Eftir sex daga var hann leiddur út og að palli með hrópandi manni. Túbobar þyrptust að úr öllum áttum og potuðu í hann, skoðuðu upp í hann og þukluðu kynfærin. Svo fóru þeir líka að hrópa, stutt og hvellt. Loks, þegar enginn hrópaði lengur nema maðurinn á pallinum, var
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132

x

Úrval

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.