Úrval - 01.03.1979, Qupperneq 114

112
ÚRVAL
þegar farið væri upp á þilfar. En um
svipað leyti brast á stórviðri. Breitt var
yfír lestarlúgurnar og óloftið jókst um
allan helming neðan þilja, svo margir
dóu, þar á meðal volofmaðurinn,
félagi Kúnta. Síðan spratt
blóðkreppusóttin upp. Næst, þegar
Kúnta komst upp á þilfar, var hann
orðinn máttfarinn og sljór. Og þar
kom, að hann var of máttfarinn til að
matast sjálfur. Einn túbobanna stakk
röri upp' í hann og hellti korn-
maukinu ofan í hálsinn á honum.
Einn morguninn voru túbobarnir í
sérlega góðu skapi, þegar þeir komu
niður. Þeir leystu fangana og
hjálpuðu þeim að skríða upp. Þar
voru hinir túbobarnir, og með
tryllingslegum hlátri bentu þeir fram
með stafni skipsins. Loks greindi
Kúnta, milli lúsugra meðbræðra
sinna, sem þaktir voru daunillum
sárum og hrúðri, eitthvað óvenjulegt.
Hvað það var skildi hann ekki strax,
því augun voru óvön birtunni og
tárin streymdu úr þeim. En svo varð
honum mikið um. Það sem hann sá,
var jörð — jörð Allah á nýjan leik.
Hann tók að skjálfa og illur fyrirboði
læstist um vitunda hans. Hvítu
mennirnir áttu þá raunverulegt land
eftir allt saman, túbabó dú. Hann
skynjaði með nýstandi sannfæringu,
að hvað svo sem nú tæki við, yrði það
ennþá verra en það sem að baki lá.
Fjórða daginn eftir fyrstu landsýn
voru fangarnir enn reknir á þilfar og
hreinsaðir 1 síðasta sinn. Þeir voru
burstaðir frá hvirfli til ilja og smurðir
með olíu. Svo voru þeir reknir með
svipum niður landgöngubrúna, niður
á búbabó dú, jörð hvíta mannsins,
Kúnta beið eftir tækifæri til að
komast undan, en svipurnar sáu um,
að röðin riðlaðist ekki. Þeir voru
umkringdir patandi mannfjölda, og
Kúnta varð steinhissa, þegar hann
kom auga á veru, sem gat ekki verið
annað en hvít kona. Hárið á henni var
.eins og strá á litinn. Svo sá hann tvo
svarta menn bersýnilega mandlnka og
serer. Þeir gengu óhlekkjaðir á eftir
hvítum manni. Nú var Kúnta öllum
lokið. Hvernig gátu þeir gengið
auðsveipir á eftir túbob?
Fangarnir voru hlekkjaðir á ný í
stóru húsi og látnir liggja á köldu
moldargólfí. Kunta baðst fyrir. í
dögun þótti honum hann heyra rödd
kintangó, sem sagði: ,,Það er
viturlegt af manninum að fylgjast
með dýrunum og læra af þeim.” Var
þetta svar frá Allah? Kúnta var sem
dýrí gildru. Þau dýr, sem hann hafði
vitað sleppa úr gildru, voru þau sem
misstu ekki stjórn á sér, heldur
geymdu afl sitt þangað til hirðuleysi
mannsins veitti þeim tækifæri til að
flýja.
Eftir sex daga var hann leiddur út
og að palli með hrópandi manni.
Túbobar þyrptust að úr öllum áttum
og potuðu í hann, skoðuðu upp í
hann og þukluðu kynfærin. Svo fóru
þeir líka að hrópa, stutt og hvellt.
Loks, þegar enginn hrópaði lengur
nema maðurinn á pallinum, var