Úrval - 01.03.1979, Blaðsíða 123

RÆTUR
121
,,En,” bætti hann við, ,,þar að auki
hefur ég stundum séð lík af hvítu
fðlki, sem ég tel hafa dáið á voveifleg-
an hátt. Meira segi ég nú ekki.
Kúnta vissi jafn mikið um þetta og
læknirinn og jafnvel meira. Svartir
menn áttu oft leynifundi saman. I
þessum hrepp vissi hann um
svertingja, sem höfðu strengt þess
heit að drepa húsbónda sinn eða
húsmóður. Hann vissi um faldar
byssur og hafði heyrt þræla hvíslast á
um uppreisnir. En bestu fréttirnar
fékk hann jafnan er hann var staddur
í borgunum og svo vel vildi til að
póstpokarnir með „Virginia
Gazette” voru að koma. Þá fór ekki
margt fram hjá eyrum Kúnta Kinte af
því sem þeir hvítu spjölluðu í milli
sín. Hann varð var við reiði þeirra og
áhyggjur yflr vaxandi fjölda
„kvekara,” sem hvöttu svertingjana
til að flýja og voru jafnvel byrjaðir að
hjálpa flóttafólki, fela það og koma
því undan til frelsisins í norðri. Hann
flutti fréttirnar heim, þangað sem
allir hlustuðu með ákefð. Eitt sinn
kom hann heim með þær fréttir, að
þrælahald hefði verið afnumið í einu
norðurfylkjanna, sem kallað var
Massachussetts, og önnur fylki þar
norður frá ætluðu að fara eins að
fljótlega. „Hvað þýðir þetta?” spurði
einhver.
Gamli garðyrkjumaðurinn varð
fyrir svörum: „Það þýðir að við
verðum öll frjáls — einn góðan
veðurdag.”
VORIÐ 1788 HAFÐI Kúnta lifað 38
regntímabil. Honum varð stundum
hugsað til þess, að hefði hann verið
kyrr heima, væri hann nú kvæntur,
faðir þriggja eða fjögurra sona. En
hinn ákjósanlegi aldur brúðarinnar
átti að vera 14 eða 16 regntímabil eins
og heima í Juffure. Hann hafði ekki
fundið neina eftirsóknarverða á þeim
aldri í landi hvíta mannsins, ungu
stúlkurnar þar flissuðu eins og fífl og
hegðuðu sér heimskulega.
Raunar var Bell eina konan, sem
hann þekkti vel, og hún var líklega
meira en 40 regntímabila. Hún bar
líka enga virðingu fyrir karlmönnum
og talaði of mikið. En hann mundi
vel, hvernig hún hafði hjúkrað
honum og matað hann, þegar hann
var ósjálfbjarga, hreinsað hann, þegar
hann óhreinkaði sig, og unnið bug á
hitasóttinni. Hún bjó líka til góðan
mat og malaði kornið sitt sjálf, þótt
augljóslega væri ekki hægt að gera
það eins vel með steináhöldunum og
harðviðarmortélunum heima í
Juffure.
Kvöld eitt tók Kúnta gamlan
hikkoríbút og fór að höggva hann til.
í huga sér sá hann mortélið og
stautinn, sem Omoró hafði búið til
handa Bintu, og búið var að nota svo
oft að allar línur voru orðnar mjúkar
og fágaðar af sliti. Hvenær sem hann
átti frístund sat hann inni í kofa
sínum og hjó bútinn varlega til með
öxi, þar til útlínurnar tóku að
formast. Svo tók hnífurinn við. Þegar
mortélið var komið, fann hann