Úrval - 01.03.1979, Síða 105

RÆTUR
103
veita honum langllfi, styrk og vilja til
að heiðra það nafn, sem hann hlyti.
Að því búnu gekk Ömoró til konu
sinnar, laut yfir barnið og hvíslaði
nafninu í eyra þess, en allir fylgdust
vandlega með. Hver mannvera átti að
vera sú fyrsta, sem heyrði nafn sitt.
Bumbuslátturinn breyttist og Ómoró
hvíslaði nafninu að Bintu, sem brosti
ljómandi brosi. Loks hvíslaði Ömoró
að skólastjóranum, sem tilkynnti
hárri raustu: „Frumburður Ömorós
Kinte og Bintu Kebba heitir Kúnta!
Skírnarathöfninni lauk ekki fyrr en
komið var fram á nótt. Úti fyrir litla
bænhúsinu lyfti Ömoró syni sínum
upp móti tungiskinsbjörtu stjörnu-
hvelinu og sagði: „Sjáðu, Kúnta
Kinte, hið eina, sem er meira en þú
sjálfur!”
Nú liðu þrjú regntímabil
(Gambíumenn töldu ár sín 1 regn-
tímabilum. Kúnta undi við ærsl og
leik undir sívakandi vernd ammanna,
sem önnuðust börnin fyrsta
æviskeiðið, kviknakin, bæði drengir
og telpur. En þrátt fyrir ærslin urðu
öll börnin kyrrlát, þegar hin ástfólgna
amma Níó Bótó sagði þeim sögur.
Hún var sköllótt og ótrúlega hrukkótt
og kolsvört, eins og botninn á
suðupotti. Þær fáu tanngeiflur, sem
hún átti eftir, voru rauðgular af
kolahnetunum, sem hún var
sítyggjandi.
Það var Níó Bóto, sem sagði þeim
frá þeim skelfilegu tímum, þegar
regnið kom ekki, þrátt fyrir að fólkið
bæði af alefli til Allah á hverjum
degi, konurnar dönsuðu regndans
forfeðranna og fórnuðu tveim geitum
og einum bolákálfi á daga. Jafnvel
vatnsbólin í skóginum þornuðu upp
og villidýrin leituðu í vatnsból
þorpsins. Fleiri og fleiri veiktust, og
gamlir og lasburða tóku að deyja.
Þá var það, að Allah beindi för
Kairaba Kúnta Kinte til þorpsins.
Hann var framandi gestur, kominn
frá föðurlandi sínu, Mauretaníu.
Þegar hann kom til Juffure og sá
hörmungar fólksins, lagðist hann á
bæn til Allah. I fimm sólarhringa
baðst hann stanslaust fyrir, án þess að
hvílast nokkurn tíma eða nærast,
utan dreypa á fáeinum vatnsdropum.
Að kvöldi fimmta dags skall á steypi-
regna og bjargaði Juffure.
Þegar Níó Bótó hafði lokið