Úrval - 01.03.1979, Síða 120

ÚRVAL
118
Bell leist ekki á. Ekki var hann
beysinn þegar hún var beðin um að
koma í flýti út að taka á móti
þrælnum, sem þrælaveiðararnir
höfðu handsamað. Hreppsstjórinn
hafði mælt svo fyrir að hann skyldi
afhentur William Waller lækni,
bróður húsbónda Kúnta. Læknirinn,
húsbóndi Bell, varð ævareiður, þegar
hann frétti um limlestinguna. En
óbeysnari var hann núna.
Þegar fór að draga úr hitasóttinni,
velti Kúnta því fyrir sér hvar konan
hefði lært þær lækningalistir, sem
hún hafði beitt við hann, bökstrum
og þvíumlíku. Þetta var líkast
aðferðum Bintu móður hans. En
sársauki hans var farinn að réna,
nema þegar hávaxni túbobinn gerði
að sári hans einu sinni á dag. Svo voru
böndin leyst af honum og hann gat
risið upp við dogg. Hann starði á
umbúðirnar. Þau 18 regntímabil,
sem hann hafði lifað, hafði hann
hlaupið um og klifrað að vild.
Honum fannst það yflrgengilegt, að
hvítur maður skyldi hafa höggvið
framan af fæti hans, þvert yfír
ristina. Reiði sína lét hann bitna á
svörtu konunni, og varð enn reiðari
þegar hún var farin og hann minntist
þess hvernig augu hennar fylltust af
hlýju og skilningi, meðan hann lét
skammirnar dynja á henni.
Eftir þrjár vikur tók túbobinn
umbúðirnar af sárinu, svo við blasti
stúfurinn, blár og bólginn, og þakinn
þykkri brúnleitri skán. Hvíti
maðurinn sáldraði einhverju yflr
skánina og batt lausar umbúðir um
stúflnn. Eftir þrjá daga kom hann
með tvær sverar spýtur, sem greindust
í tvennt að ofan. Kúnta hafði séð fólk
nota þannig hækjur heima í Juffure.
Eftir nokkra daga var Kúnta farinn að
hoppa um kofagólfið við hækjurnar.
Á ÞESSUM BÚGARÐI söfnuðust
svertingjarnir saman á kvöldin við
ysta kofann 1 röðinni. Þar bjó „sassó
borró”, maður sem hafði lifað 50
regntímabil og var brúnn á hörund,
sem benti til að faðir hans hefði verið
hvítur. Hann talaði mikið. Einu sinni
þegar Kúnta staulaðist fram hjá
honum við hækjur sínar, benti sá
brúni honum að setjast á koll við
kofann, Kúnta gerði það.
,,Ég heyra þú alveg bálreiður,”
sagði sá brúni. ,,Þú heppinn vera
ekki drepinn. Lögin segja sá sem nær
strokuþræl má drepa hann. Lögin
segja má skera af þér eyrað, ef hvíta
fólkið segja þú ljúga. Lögin segja
negrar ekki lesa og skrifa. Lögin segja
negrar ekki berja trumbur. Lögin
segja ekkert má frá Afríku. ’ ’
Einhvern veginn skipti ekki máli að
Kúnta skildi ekki nema orð á stangli.
Það sem skipti mestu máli að
maðurinn var að tala við hann.
Einangrunin var orðin honum kvöl.
Hann minntist þess sem faðir hans
hafði eitt sinn sagt, er hann neitaði að
sleppa mangóávexti, svo Lamln bróð-
ir hans gæti fengið bita. ,,Þegar þú