Úrval - 01.03.1979, Blaðsíða 125

RÆTUR
123
naut vínsins, sem húsbóndinn sendi
þeim í brúðkaupsgjöf. Ekki bætti
um, að hann heyrði hana trúa
vinkonu sinni fyrir því, að hún hefði
,,haft augastað á honum i tíu ár.” En
þegar Bell tiikynnti honum 1790, að
hún væri ófrísk, varð hann sælli en
nokkru sinni fyrr. Fyrir hugskots-
sjónum sinum sá hann litið drengs-
andlit gæjast út úr dúðapoka á baki
hennar.
Barnið fæddist í september. Waller
var hjá henni í tvo tíma en Kúnta sat
á hækjum sér fyrir utan kofan og
hlustaði á fæðingarveinin. Svo
heyrðist barnsgrátur. Á eftir kom
Waller og sagði: „Þetta gekk illa hjá
henni, en hún jafnar sig. Þú mátt fara
inn og sjá hana litlu dóttur þína.
Fyrst í stað fann Kúnta ekkert
nema vonbrigðin. En samt haltarði
hann inn. Bell lá þögul og kyrr, tekin
í andliti, en brosti samt dauft, hann
kyssti hana og horfði svo lengi á
dóttur sína. Hún var með ósvikinn
mandínkasvip. Hann vissi að hann
gat ekki helgað því sjö daga að finna
henni nafn, heldur yrði hann að
finna nafnið tafarlaust.
Um nóttina minntist hann þess,
hve dapurlega daga Bell hafði átt.
Hún hafði gifst innan við tvitugt. En
maðurinn hennar var drepinn á flótta
og hún stóð eftir með tvö föðurlaus
börn. Síðan var hún seld án þess að fá
að hafa þau með sér. Tvær litlar
telpur, sem hún hafði aldrei séð
síðan. Þetta kallaði fram nafn 1 huga
hans, nafn, sem á mandínkamáli
þýddi: ,,Þú verður hér.”
Næstu nótt sveipaði hann
einkadóttur sína í teppi og bar hana
út í svalan næturandvarann, þrátt
fyrir mótmæli Bell. Þegar hann var
kominn á afvikinn stað, lyfti hann
barninu og hvíslaði þrisvar í hægra
eyrað: ,,í tú mú Kissí le” — nafn þitt
er Kissí. Svo dró hann teppið frá
andlitinu og lyfti barninu móti
tunglinu og stjörnunum og sagði
upphátt, eins og eitt sinn hafði verið