Úrval - 01.06.1979, Blaðsíða 7

APÓTEKARINN AFI MINN
5
augum konunnar, sem horfði til
himins.
Það var eins og hún væri að sjá
skýin nú í fyrsta sinn. Loks stðð hún
þegjandi upp og fór. Við fréttum
seinna að hún hafði dáið í svefni
ríóttina eftir, og ástvinir hennar
fúndu hana örenda í bóli sínu um
morguninn með dauft bros á vörum.
Afi sat á bekknum og afgreiðslu-
mennirnir sáu um verslunina. Allt
sýndist leika í lyndi. En eitt sinn —
ég var þá eitthvað um 12 ára — fór
frændi að hnýsast í bókhaldið og
komst að því að þar voru óinnheimtar
skuldir upp á hundruð dollara. Hann
krafðist þess að afi fengi sér
innheimtumann til að innheimta
þessar skuldir. Afi beygði sig undir
það — nauðugur — og útnefndi mig
innheimtumann. Ég var lítið hrifínn
af þvi.
Hann rétti mér lista yfir um tíu
manns, sem skulduðu honum, og
sagði: „Skrepptu til þessa fólks og
sjáðu hvernig því gengur. Okkur
langar ekki að taka matinn frá
munnum þess, erþað?”
„Nei,” svaraði ég feginsamlega.
Að enduðu dagsverki sneri ég aftur
heim í apótekið án þess að hafa
innheimt eitt einasta sent. Ég fór yfir