Úrval - 01.06.1979, Qupperneq 67

ÞAÐ ER . . . FADIR!
mig sem föður í nokkrum skilningi.
Mér fannst ég ekki nógu gamall til að
eignast börn. Ég var varla orðinn
vanur að vera fullorðinn. Fyrir löngu
hafði ég gefíð sjílfum mér fyrir heit
um að ég skyldi aldrei verða
fullorðinn, og nú rifjaði ég þetta heit
upp með eftirsjá, fannst hálft um
hálft að ég gæti staðið við það ennþá.
Djúpt inni I líkama Sue Ellen var
þetta litla fóstur og puðaði við sitt þar
sem enginn sá til. Þetta, sem við
gátum ekki séð, átti rætur sínar í
okkur og myndi breyta lífi okkar
að eilífu, um leið og það væri orðið að
fullþroska hvítvoðungi og kæmi fram
úr fylgsni sínu. Þetta var svo
viðamikið að mikilfengleikinn rann
ekki nema sjaldan upp fyrir okkur og
jafnvel þá gátum við ekki skilið hann.
Þegar kom fram á áttunda mánuð
var kominn tími til að við tækjum
okkur teppi og tvo púða og færum í
fyrsta tímann til að búa okkur undir
fæðingu með Lamaze-aðferðinni.
Tilgangur hennar er að gera konunni
kleift að ala barnið með hámarks-
meðvitund og lágmarks hjálpar-
lyfjum. Þetta hljómaði skynsamlega,
uppörvandi, vissulega það sem lá
beinast við að gera. En eftir fyrstu
stundina vorum við haldin dálitium
vonbrigðum, kannski vegna þess að
við vorum ekki lengur einsdæmi.
Okkur var sýnd kvikmynd með
þessu venjulega: Konan másandi eins
og hundur, eiginmaðurinn — þjálf-
arinn — skipandi fyrir: ,,Rembstu,
r
elskan, rembstu” — læknirinn eins
og íþróttaþulur á kappleik: ,,Ég sé
höfuðið . . . ” og svo kom barnið
fyrirhafnariaust í einni blautri gusu.
Tárin stóðu í augum allra viðstaddra
þegar ljósin vom kveikt á ný. Við
sugum öll upp í nefin og brostum
dauft, eins og við væmm þátt-
takendur í orgíugrúppu eftir vel
heppnað, sameiginlegt fmmóp.
Mikil áhersla var lögð á mikilvægi
hlutverks föðurins — við vomm
ómissandi fyrir móralinn, til þess að
taka tímann og hjálpa til — en mér
fannst þetta lítið annað en góð
meining, aðferð til að koma í veg fyrir
að við fyndum eins sárt hve gangs-
lausir við væmm. Flestir okkar skildu
að konurnar okkar vom að fara
eitthvað sem við gátum ekki fylgt
þeim eftir. Fæðing var krossferð sem
við gátum ekki farið. Við gátum
hlaupið álengdar og fylgst með
konunum okkar, uppbólgnum, hug-
ljómuðum, dulúðgum — horft á þær
dragast nær sinni eigin miðju.
Meðan konurnar lágu á bökunum
með kollana á koddunum og æfðu
öndunina sem átti að draga athygli
þeirra frá óþægindunum af barns-
fæðingunni, áttum við að þrýsta
varlega á lærin á þeim rétt ofan við
hné til að líkja eftir legsamdrætti í
fæðingu. „Másið, blásið,” sagði
stjórnandinn, og konan mfn starði
upp í loftið, másaði og blés og sveif
einhvers staðar hátt uppi yfir sárs-
aukanum sem ég olli henni af mestu
natni.