Úrval - 01.06.1979, Síða 115

GRÖF TÚTANKAMMONS
11?
ons, hafði komið út fyrir hálfu ári,
þar sem hann gaf greinagóða,
sundurliðaða lýsingu á hlutum þeim
sem fundust er tröppurnar og
gangurinn voru hreinsuð. Þar var
hvergi minnst á lótushöfuðið.
Engu að síður tók egypska nefndin
sögu hans gilda, og Winlock skrifaði
að Lacau „væri mjög ánægður með
hana, meðfram af því að þar með lék
enginn vafi á því að höfuðið væri eign
safnsins í Kaíró.” Um miðjan apríl
fór Winlock að vona, að bölvunar-
áhrif Tútankammons væru að réna og
hann gæti komið ,,öllum lögfræðing-
um til að draga sig í hlé og láta einu
tvo fornfræðingana, sem eftir eru í
þessu máli” — Lacau og hann sjálfan
— leysa þessa beisku deilu.
Uppgj'ö/
Tilraunir Winlocks til að endurnýja
könnunarsamninginn — með mjög
breyttum skilmálum — hafði nærri
borið giftusamlegan árangur, þegar
Carter fékk, snemma í júní, undir lok
mjög vel heppnaðrar ferðar sinnar um
Bandaríkin, fyrstu fimm eintökin af
bæklingi, sem hann hafði skrifað án
þess nokkur viss. Á bæklingnum
stóð, að hann væri ,,ekki til almennr-
ar dreifingar,” en hann var nöpur
ásökun, árás á egypsku stjómina,
Fornleifadeildina og Lacau, en Carter
kallaði aðferðir hans „ógnun við
fornleifarannsóknir framtíðarinnar í
Egyptalandi. ”
Winlock fékk óvænt eintak af
bæklingnum 1. júlí 1 S?24, sama
morguninn og hann átti von á Carter
í heimsókn á skrifstofu sína 1 Metro-
politansafninu. Þeir höfðu ekki sést í
nokkra mánuði. Winlock fletti í flýti í
gegnum þessa bók, og sá sér til
skelfingar að Carter tíndi þar allt til
— skeyti á dulmáli, trúnaðarbréf og
orðsendingar — um hlutverk
Winlocks 1 að þagga niður hneykslið
um skurðmyndina í vínkassanum.
Þetta var reiðarslag fyrir orðstí hans
sem fornfræðings.
Þegar Carter kom, hnykkti honum
verulega við að hitta vin sinn svo
reiðan. Winlock tilkynnti Carter að
eftir útkomu þessarar bókar vildi
hann ekki á nokkurn hátt vera
bendlaður við hann lengur. Hann
sagði Carter kuldalega, að hegðun
hans í öllu þessu máli hefði verið
jafnvægislaus og þvermóðskufull, og
þessi helvítis bæklingur væri dropinn,
sem fyllti bikarinn. Að hans viti ætti
Carter aldrei framar að fá að koma
nálægt fornleifagreftri í Egyptalandi
nema hann færi í einu og öllu að
kröfum egypta. Carter gat ekkert
sagt.
Winlock vísaði Carter því næst á
dyr og hafði síðan þegar í stað
samband við framkvæmdastjóra
safnsins, Edward Robinson, og sagði
honum álit sitt á þessu nýjasta asna-
striki Carters. Hann varaði Robinson
við því, að Carter myndi eflaust gefa
honum eintak af þessum „viður-
styggilega” bæklingi um borð í
skipinu — þeir áttu far á sama skipi