Úrval - 01.12.1980, Qupperneq 31

LÍNANER MITTLÍF
29
ekki við gluggann. Hún ætlaði ekki
að fylgjast með. Rietta og Phillip
fylgdust með neðan af götunni.
Farrell fór til herbergisins þar sem
gangan átti að enda. Karl athugaði
vindinn. Vindhraðinn var 20 km á
klukkustund og miklu meiri í rokun-
um.
Skömmu upp úr ellefu steig Karl
út á línuna með jafnvægisstöngina
sína, 7,30 metra á lengd og 15 kg á
þyngd. Mannfjöldinn hljóðnaði.
Hann gekk nokkur skref út á línuna
en hikaði svo. Uppstreymið var
mikið. Hann steig skref aftur á bak,
hikaði. Svo færði hann sig ákveðinn
út eftir línunni.
Um það bil miðja vegu blés
vindurinn skyrtuna hans út eins og
loftbelg og reif í buxurnar. Eftir um
það bil 15 skref í viðbót beygði Karl
sig í hnjánum eins og til að minnka
mótstöðuna. Rietta sá jafnvægis-
stöngina riða og vissi að Karl var í
hsettulegri aðstöðu. Hún hrópaði
upp: „Sestu, Vati, sestu!”
Karl beygði sig eins og til að
setjast, svo gretti hann sig, þegar
fótur hans rann út af lrnunni. Hann
greip eftir línunni með hsegri
hendinni og hélt eitt andartak. En
hann hélt á jafnvægisstönginni í
vinstri hendinni. ,,Aldrei sleþþa
stönginni!" Svo sneri vindurinn
stönginni og reif hann frá línunni.
Þegar hann hrapaði niður á götuna
greip hann báðum höndum um
stöngina og hélt henni í göngustöðu
með bogna arma. Helen heyrði ys og
þys frá götunni og stirðnaði þegar
hún heytði hræðslu- og hryllingshljóð.
Svo var barið á dyrnar og hún heyrði
Riettu hrópa: „Hleyptu mér inn,
hleyptu mér inn!”
Helen opnaði dyrnar hægt. Hún
horfði á barnabarn sitt og sagði:
„Hann datt.”
„Já.”
„Hann erdáinn.”
, ,Já, ” Rietta faðmaði Helen að sér:
„Segðu eitthvað, Mutti (amma),”
hrópaði Rietta. „Gráttu,” En
Helen gat það ekki. Tími tára og
einmanaleika ksemi seinna. Hún var
á þeirri stundu sem lömuð af
áfallinu.
Þau þrjú ákváðu að halda
dagskránni óhikað áfram um daginn.
Þau vissu öll að þannig hefði Karl
viljað hafa það. Hann sagði alltaf:
„Sýningin verður að hafa sinn
gang.”
„Að halda sýningunni áfram var
okkar aðferð til að sýna hversu okkur
þótti vænt um hann,” sagði Phillip.
Þau Rietta, Farreil og Phillip hneigðu
sig fyrir hrifnum áhorfendum. Þegar
þau réttu úr sér voru þau tárvot.
Dauði Karls kom Hermanni og
Gunther ekki á óvart. Það voru sorg-
arfréttir sem þeir gátu átt von á
daglega. „Þannig vildi hann deyja,”
sagði Hermann.
Þegar Gunther sagði Lísu, sex ára
dóttur sinni, fréttirnar sagði hún:
„En Karl frxndi lifði vel og lengi, var
það ekki?”
Fram á síðustu stundu. ★