Úrval - 01.12.1980, Síða 63

HVERNIG EG TAMDl KOLKRABBA
61
munna hellisins og inni í honum
glampar á hvítleita fálmara með sog-
skálum.
„Hallð, vinur minn!” Ösjálfrátt
þrýsti ég fálmara kolkrabbans. Það er
kannski óskynsamlegt atferli, en ég
íef lengi beðið þessa fundar.
Innan úr hellinum fylgdist kol-
krabbinn varlega með mér. Ég skynja
spennu hjá dýrinu, sem þrýstir sér að
steininum er fálmarar þess vefjast
hægt um hönd mína. Ég hætti að
þrýsta og fálmararnir sleppa strax.
Síðan spýtir dýrið sterkri vatnsbunu
út úr trektinni og þvær burt lausa-
grjót, sem erí hellismunnanum.
Ég horfi nánar á kolkrabbann.
Hann er ekki mjög stór, með iitiausar
rákir milli augnanna. Vinstri armur
annarrar fótasamstæðunnar er styttri
en hinir, augsýnilega af völdum
bardaga. Þetta er það einkenni, sem
ég ætla að þekkja hann á frá öðrum
kolkröbbum. En ég verð að kalla
hann eitthvað, vegna þess að ég ætla
að lýsa dýrunum í dagbókinni minni.
Ella verð ég að númera þau. I fyrstu
var ég að hugsa um að merkja þau, en
komst að þeirri niðurstöðu, að þau
hlytu að hafa einhver séreinkenni,
eins Qg önnur dýr, sem ég gæti þekkt
þau sundur á. Gott og vei, ég skíri
þennan Einbúann. Það er mjög ólík-
legt, að hann yfirgefi þessa þægilegu
holu sína.
Handan við klettinn er stór
sprunga, sem stór steinn er fastur í.
Undir stcininum er rúmgóður hellir.
Þar sé ég annan kolkrabba. Þessi er
stærri en sá fyrri. Hann myndi mælast
meira en þrjú fet með fálmarana
útteygða. Ég snerti dýrið með
hendinni. Það fölnar, síðan roðnar
það strax aftur og breiðir út
blöðkurnar á örmunum. Það kemur
hálft út úr hellinum og verður
purpurarautt, Augun leita efst upp á
höfuðið, en yfír þeim eru kátlegar
skinnfellingar, sem líkjast smá-
hornum. Augun eru með gullnum
blæ og fylgjast vandlega með mér.
Fálmararnir renna eftir steinunum og
teygjast áfram. Hvílík litbrigði! Og
líkaminn breytir einnig um lögun.
Stundum er hann uppblásinn eins og