Úrval - 01.12.1980, Blaðsíða 64

62
ÚRVAL
belgur. Stundum í löguninni eins og
hörð kúla. Dýrið hristir fellingarnar,
sem líkjast víðu pilsi eða skikkju.
Sannkallaður leikari! Það ætla ég að
kalla það: Leikari. Ég dáist stundar-
korn enn að sýningunni, síðan syndi
ég burt.
Við hliðina á steini greini ég ávalt,
grábrúnt flikki, enn einn kol-
krabbann. Ég áætla stærðina.
Skrokkurinn er tæplega tvö fet og
armarnir meira en þrjú fet. Þessi er
stór. Hann hlýtur að vega 15-20 kíló.
Dýrið virðist ekki veita mér neina
athygli. Samt fölnar það lítið eitt er
ég nálgast. Það er því ekki sofandi og
hefur orðið vart við mig, þótt það
sýni engan sérstakan ótta. Ég strýk
yfír skrokk þess, sem er eins og poki í
laginu, og kolkrabbinn hreyfir sig
lítillega. Ég ætla að kalla hann Ofur-
huga.
Óvænt veiti ég eftirtekt gildum
fálmurum í djúpri sprungu þarna rétt
hjá. Undarlegt. Kolkrabbar halda sig
venjulega í hæfilegri fjarlægð hver frá
öðrum. Hvað skyldi hafa dregið þessi
tvö stóru dýr hvort að öðru? Ég ætla
að komast að því með því að fylgjast
vel með þeim.
Botninum hallar stöðugt niður á
við og dýpið er nú um 10 metrar.
Skörðóttum klettum hallar í átt að
flatlendi, sem snarbrattir klettar
liggja að á aðra hönd. Við kletta-
vegginn heldur sig meðalstór kol-
krabbi. Er dýrið sér mig sleppir það
klettaveggnum, spýtir frá sér skýi af
bleksvörtum vökva og tekur að synda
í átt að yfirborðinu. Ég fylgi kol-
krabbanum. Skyndilega breytir hann
um stefnu og skríður hratt niður á við
eftir klettunum með hjálp armanna.
En þegar ég tek stefnuna í átt til
hans, hendist kolkrabbinn aftur af
stað. Þetta endurtekur sig nokkrum
sinnum. Að lokum er dýrið uppgefið.
Örmagna þrýstir það líkama sínum að
steinunum og fylgist með mér
nálgast. Óttasleginn belgir kol-
krabbinn sig út, veifar í kringum sig
fálmurunum, teygir þá upp, lyftir sér
frá steininum og þrýstir sér síðan að
honum aftur. Kolkrabbinn verður til
skiptis fölgrár og rauður á litinn. Nú
hefur hann róast nokkuð, en öðru
hvoru fer skjálfti um líkama hans.
„Svona, gamli geðillskupúki? Þú
minnir mig á sumt fólk, sem hrópar
upp að ástæðulausu, eldroðnar og
augun standa á stilkum. Það er lengi
á eftir að jafna sig og heldur áfram að
nöldra og muldra . .
Ég syndi framhjá nokkrum fleiri
stöðum þar sem kolkrabbar eru vanir
að halda sig. Og þarna er stór,
ferkantaður steinn í miðjunni á
stórum grynningum ekki langt frá
ströndinni. Undir steininum er hola
og í henni lítill kolkrabbi, saman-
hnipraður. Dýpið er um þrír metrar,
botninn er sléttur og enginn þétt-
vaxinn sjávargróður. Þetta er
hentugur staður til þess að skoða kol-
krabbann. Hann virðist rólegur þótt
hann sé lítill. Ég hugsa það sé vegna
stærðarinnar. Ég ætla að kalla hann
Barnið.