Úrval - 01.12.1980, Blaðsíða 68

66
ÚRVAL
öðrum og féllu niður. Dýrin skriðu
hvort frá öðru. Einvíginu var lokið.
Ofurhugi hafði tapað og skreið hægt
burtu í áttina að rótum klettanna.
Dýrið virtist samanfallið, þótt það
væri enn útblásið. Það var fölgrátt á
lit, bar lit ósigurs og niðurlægingar.
Eða var það kannski bara ímyndun
mín, háfði dýrið aðeins róast og
tekið á sig eðlilegt útlit?
í DAG ER sólskin og sjórinn er
spegilsléttur. Viðskotaillur liggur
uppi á kletti rétt undir yfirbotðinu. Eg
kitla dýrið aftan frá. Það hreyfist
aðeins einS og það vilji benda mér að
fara burt og fellur aftur í alsælan
dvala. Hvílík umbreyting frá því fyrir
fáeinum dögum! Er kolkrabbinn
þegar orðinn vanur nærveru minni?
Lengra í burtu er sjórinn gruggugur
umhverfis flatan stein. Ég skoða þetta
betur og sé kolkrabba hulinn möl og
sandi. Hvers vegna? Þetta hlýtur að
vera Barnið. Hér er bælið þess og það
er tómt. Bamið rótar langt undir
steininn og þyrlar upp leðju. Nú
koma fálmarar þess upp og sópa burt
möl og lausagrjóti. Og aftur hverfa
þeir undir steininn. Fáeinum andar-
tökum síðar koma þeir aftur í ljós
með byrði af möl og sandi. Svo
Barnið er að reyna að kræla eitthvað
undan steininum. Kolkrabbinn er á
veiðum! Þetta er mér nýjung. Ég hef
alltaf haldið, að kolkrabbarnir liggi í
leyni fyrir bráðinni eða grípi hana
með fálmurunum, er þeir synda um í
sjónum. Og hér er kolkrabbi að veiða
sér í matinn. Til þess að staðfesta til-
gátu mína tek ég dýrið upp og sný því
við. Ég hafði rétt fyrir mér. Nálægt
munni þess sé ég hvítar hörpudisk-
skeljar og ein þeirra er opin. Svo
Barnið var að veiða hörpudisk,
þreifaði eftir skeljunum í leðjunni.
Inni í örmum kolkrabbans, sem eru
með sogskálar, eru margir bragð-
laukar. Þegar dýrið leitar sér að
fæðu, fínnur það bráðina ekki aðeins
með snertingu heldur og með bragð-
skyninu. Nú datt mér nokkuð í hug!
Ég skýst upp á yflrborðið og upp á
land til þess að ná í fisk. Ég ætla að
gera tilraun til þess að fóðra dýrið.
Eftir truflunina liggur Barnið við
stein með armana krosslagða. Ég set
nokkra fiska hjá dýrinu en það gefur
þeim engan gaum. Ég snerti arm
þess, settan sogskálum, með fiski og
sogskálarnar festast við hann.
Armarnir vefjast um hann og fálmar-
arnir seilast niður og fiskurinn
hverfur undir líkama dýrsins. Ég læt
fleiri fiska í fálmarana og þeir gera
alltaf eins. Þettá var þá svona einfalt!
Sergei hlýtur að hafa haft rétt fyrir
sér: Þegar Einbúinn vildi ekki
fiskinn, þá var kolkrabbinn einfald-
lega mettur.
Leikari þiggur einnig
góðgerðirnar með þökkum. Eftir að
hafa tekið tvo fiska kemur hann
hálfur út úr bælinu. Eg set tvo fiska
við innganginn og kolkrabbinn
skríður til þeirra og ýtir fiskinum
undir líkama sinn. Fáeinum andar-
tökum síðar tekur silfurlitt hreistur að