Úrval - 01.12.1980, Síða 70

68
ÚRVAL
stíga upp umhverfis kolkrabbann.
Nálægir kossfískar og ígulker koma
á kreik, þau hafa fundið matarlyktina
og reyna að tína upp molana af
veisluborði Leikarans.
Nú skulum við sjá, hvað Ofurhugi
gerir. Hann er ekki einu sinni
feiminn. Hann beinlínis rífur fiskinn
út úr höndunum á mér. Kolkrabbinn
tekur hvern fisk með miðjum fálmur-
unum og setur þá undir himnu-
kenndar fellingar armanna. Þar er
fiskurinn greinilega handlangaður frá
einni sogskál til annarrar áleiðis að
munninum. Smámsaman taka
himnurnar að bunga út og verða eins
og belgurí laginu.
Ég syndi að bæli Sigurvegara og
kasta ofurlitlu af fiski í fálmarana á
honum, sem standa út undan
klettinum. Eftir að hafa tekið við
fiskinum réttir kolkrabbinn upp
fálmarana. Þeir virðast þrútna út, er
þeir koma út um þröngt opið. Sigur-
vegari er að biðja um meira. En ég á
ekkert eftir.
Ég sný aftur til Ofurhuga. Dýrið er
greinilega órólegt. Það veifar um sig
örmunum og hristir himnurnar og er
á litinn eins og fullþroska tómatur.
Það sveigir umhverfis mig og stefnir á
klettótta hæð og hefur greiniiega í
hyggju að búa þar um sig í holu og
njóta þar herfangsins. Dýrið hefur
aflað sér heilmikilla birgða. Hvernig
geymir það fenginn? Ég gríp um tvo
fremstu arma Ofurhuga og sný kol-
krabbanum við með snöggu átaki.
Það breiðist úr fálmurunum og
himnufellingarnar opnast eins og
regnhlíf. í miðjunni, umhverfis
munninn, sé ég fiskunum snyrtilega
raðað eins og á plötu. Sogskálarnar
halda þeim örugglega föstum. Ég
sleppi Ofurhuga og kolkrabbinn
þeytist burt eins og hann sé hræddur
um að ég muni taka af honum há-
degisverðinn.
Á ströndinni hlustar Sergei vantrú-
aðurásögu mína.
„Gafstu kolkrabbanum að borða
úr hendi þinni?” Hann hristi
höfuðið. ,,Og hefði hann gripið um
höndina á þér?”
Ég sé, að hann er enn mjög for-
dómafuliur gagnvart kolkröbbunum.
,,Og hvers konar kolkrabbi var
þetta?” spyr hann. „Væntanlega
einhverlltill?”
Ég breiði út faðminn til þess að
gefa hugmynd um stærðina.
Sergei h'orfir á fullur efasemda.
Jafnvel sigur minn yfir Bjarnar-
húninum getur ekki sannfært hann.
Mig fer að gruna, að hann haldi, að
kolkrabbinn hafi ráðist á mig. Þess
vegna hafi hann þotið út í sjóinn með
barefli í höndunum. Hann var að
koma að bjarga mér.
„Allt í lagi, Sergei. Gerðu við
köfunarbúninginn þinn og þá
geturðu séð, hvernig kolkrabbinn
minn er, stór eða lítill, illur eða
ekki.”
Að lokum er köfunarbúningurinn