Úrval - 01.12.1980, Qupperneq 78

76 ÚRVAL
hressast og ákvað að fara aftur í
búðina. Ljóshærða stúlkan með spé-
koppana var aftur innan við búðar-
borðið. Ég gekk eins ákveðinn og ég
gat í átt til hennar og reyndi að brosa
eins kæruleysislega og þær óttalausu
persónur sem Clark Gable lék.
Venjulega eyddi ég ekki stórum upp-
hæðum í einu í sælgæti, en nú fannst
mér að aðstæður krefðust þess svo ég
bað um sælgæti fyrir fimm sinnum
hærri upphæð.
Hún brosti, fyllti poka og rétti mér
hann. Ég tók við honum með
hreyfingu sem átti að vera kæruleysis-
leg og og byrjaði að segja eins og
Gable: ,,Sé þig seinna.” En í sama
bili olnbogaði mjög feit kona með tvo
spikfeita krakka mér burtu.
Næstu vikurnar uppgötvaði ég
margt nýtt með sjálfum mér.
Höfuðið var fullt af rómantík og ég
hóf að venja komur mínar til
búðarinnar næstum daglega eftir að
skóla lauk og þóttist vera að skoða
útstillingarnar I búðargluggunum en
í rauninni var ég að skima eftir ljósa
hárinu. Ég velti fyrir mér hvernig ég
gæti hitt hana annarsstaðar en í búð-
inni svo ég gæti talað við hana. Þetta
var mín fyrsta ást.
Svo var það einn laugardaginn að
stúlkan sem ég hafði beðið eftir að sjá
alla vikuna kom fram í verslunina út
af lagernum — og áður en ég gat sagt
nokkuð sagði hún: ,,Halló!”
Tíminn stöðvaðist. Þegar ég að
lokum gat eitthvað sagt stamaði ég;
,,Ég er að fara x bíó og langar að fá
afgreiðslu.’ ’
Hún brosti og ég tók eftir að augu
hennar voru mjög blá. ..Súkkulaði
eða hnetustöng?”
, .Blandað súkkulaði og hnetu-
stöng,” heyrði ég sjálfan mig segja.
Ég hafði ekki augun af henni meðan
I hún tók þetta saman og setti í poka.
Hún stóð rétt hjá mér og andlit
hennar sneri að mér. Ég var í þann
mund að þakka fyrir þegar stúlkan
með síðu eyrnahringina kallaði:
, ,María” og þá sneri hún sér við.
Það hét hún — María! Ringlaður
rölti ég inn á bíóið og þegar ég kom
þaðan út tautaði ég nafn hennar
,,María” fyrir munni mér aftur og
aftur,
í boxtímanum næsta föstudag var
ég svo utan við mig að ég varaði mig
ekki svo Tommy Walgren, versti
boxarinn í klúbbnum, kom höggi á
nefið á mér. Ég fékk blóðnasir.
örvaður af afreki sínu tók hann mig
seinna afsíðis og sýndi mér mynd af
stúlku í hvítum kjól. ,,Hún heitir
Marjorie,” sagði hann. ,,Ég hitti
hana í síðustu viku og hún gaf mér
mynd af sér.”
Hugsanirnar hringsnerust t höfði
mér: ,,Þú hittir hana og hún gaf þér
mynd af sér?”
, Já,” sagði Tommy að bragði.
,,Ég hitti hana á morgun og gef
henni mynd af mér.”
Ég þurfti á einhverju að halda til að
laga mína stöðu. ,,Stúlkan mín heitir