Úrval - 01.12.1980, Síða 96

94
ÚRVAL
hröðu valhoppi þeysti Rutherfurd
upp að hlið kálfsins og tók með
öðrum arminum utan um háls
kálfsins, og hinn þjálfaði hestur hans
spyrnti við fótum og stansaði á sama
augnabliki. Kibbor nálgaðist og
mennirnir tveir glímdu saman við
hinn 223 kílóa villta og sparkandi kálf
þar til þeim tókst að fella hann og
hefta. Eltingaleikurinn var á enda.
Við komum að og fundum 2.5
metra háa kvíguna okkar liggjandi á
jörðunni með samanbundna fætur.
Kibbor sat klofvega á henni og reyndi
að halda höfði hennar uppréttu.
(Gíraffi getur beygt höfuð sitt til
jarðar til að drekka, en ekki lengur en
örfáar mínútur því hann gæti kastað
upp, stíflað barkann og kafnað.)
Hin geysistóru brúnu augu hennar
störðu á okkur skelfingu lostin, og
augnhárin sem voru ótrúlega löng
gerðu það að verkum að hún virtist
bálreið. Við snertum hana: hún var
alls ekki hrjúf viðkomu heldur hið
gagnstæða, silkimjúk eins og
hvolpur. Ég kyssti hana á höfuðið og
gældi við hana. Tvö lítil horn
gægðust upp af höfði hennar
brúskótt eins og málningarburstar.
Makki hennar var gullin-brúnn og
eins fullkomlega skapaður og mögu-
legt var. Þrír brúnir fiðrildislaga
blettir voru í röð niður eftir hálsi
hennar. Hún var gullfalleg. Hjá
okkur var það ást við fyrstu sýn — við
tilbáðum Daisy frá því fyrsta. Hún
hataði okkur.
Þegar við höfðum sett reipi í kring-
um háls Daisy leystum við haftið af
fótum hennar. Hún reis upp — og
slagurinn hófst. Hann var hvort
tveggja í senn: nautaat og slagur
prjónandi villihesta. Á stundum
flugu afturfætur Daisy aftur á bak
eða til hliðar með hvínandi hraða og á
stundum ógnuðu framfætur hennar
öryggi okkar. með ógnarkraftmiklu
sparki. Við héngum öll í reipinu og
veitti ekki af. Hún barðist um stund,
gekk þá nokkur skref, nam staðar,
stóð algerlega hreyfmgarlaus með
hálsinn boginn og líktist einna belst
vatnahesti. Ég elskaði hana meir og
meir með hverri mínútunni sem leið.
Að lokum lagði Rutherfurd í loka-
atlöguna við Daisy, og leikar fóru svo
að honum ásamt fimm aðstoðar-
mönnum tókst, másandi og blásandi,
að koma Daisy inn í Volkswagen
sendiferðabílinn okkar, en við
höfðum tekið miðsætið úr honum
fyrir þessa ferð. Þrír menn sátu á
henni og héldu henni niðri á meðan
Kibbor hélt höfði hennar upp, þegar
við ókum sem leið lá til búgarðs Craig
hjónanna, Leva Downs Estate.
Þegar þangað kom mátti Daisy
ekki lengur við ofurefli etja og okkur
tókst að koma henni í afdrep sem við
höfðum áður þakið með heyi. Þar
skyldi hún dveljast þar til við værum
sannfærð um að allt yrði í lagi með
hana. Rutherfurd greindi okkur
rólega frá því sem gerst hafði, en við
ekki séð. Hún hafði reynst vera tais-
vert stærri (og þannig eldri) en
honum hafði virst við fyrstu sýn. Ef