Úrval - 01.12.1980, Side 98

96
hefja búskap. Afrískir bændur eru
ekki þýðir í garð villtra dýra. Þeir
drepa þau til þess að vernda uppskeru
sína, en einnig til þess að nýta kjötið
af dýrunum. Stjórnvöld í Kenya
höfðu uppi áætlanir um að flytja
hjörð af Rothschild gíröffum á veiði-
svæði, en þegar var farið að huga að
föngun dýranna, kom í ljós að hættan
á aðskiinaði ungra kálfa frá mæðrum
sínum var of mikil til að ráðist yrði í
slíka flutninga.
Við hríngdum í Craig-hjónin. Jú það
myndi svo sannarlega gleðja þau ef
við tækjum að okkur gíraffakálf.
,,Ég skal snara einn fyrir ykkur,”
sagði Jock Rutherfurd. Hann hafði
séð um rekstur Craig-búgarðsins í
mörg ár og hafði gert tilraunir með
hvernig hentugast væri að elta uppi
gíraffa sem flytja ætti á öruggari
staði. Já, hann hafði meira að segja
alið upp einn sjálfur. Sú hét
Suzannah og gerði sér það að leik að
teygja höfuðið inn um baðherbergis-
gluggann sem var á annarri hæð og
gæða sér á sápustykkjum. Jock varð að
geyma pólostaf sinn við hiiðina á
vaskinum til þess að dangla í höfuð
hennar er hún rak það inn um
baðherbergisgluggann. Hún lagði
það einnig í vana sinn að éta hreinan
þvott af snúrunum, og á hverju
kvöldi þegar Jock kom heim hljóp
hún að bílnum til hans til þess að
nælasérí koss.
Hánn lét þetta hljóma svo ósköp
ÚRVAL
einfalt. Við áttum svo sannarlega eftir
að komast að ýmsu.
Áður en deild sú sem hefur með
verndun viilts lífs í Kenya að gera
veitti okkur leyfi fyrir Daisy sendi
hún til okkar dýralækni og vist-
fræðing sem áttu að ganga úr
skugga um að skógurinn okkar gæti
„framfleytt gíraffa’ ’. Þeir grennsluðust
einnig fyrir um okkur og einkalíf
okkar, þar sem gíraffar em til-
finninganæmir og geta orðið þung-
lyndir og uppstökkir ef fólk sem
ungengst þá á í illindum. Við
spurðum einnig alla þá er okkur kom
í hug, þar á meðal starfsfólk Nairobi-
dýrauppeldisstöðvarinnar. Allir
vömðu okkur við og sögðu að gíraffa-
uppeldið væri áhættufyrirtæki.
í dögun, morguninn eftir að Daisy
var fönguð, hlupum við út í hest-
húsið. Daisy stóð á sama stað og leit
enn út fyrir að vera skelfingu lostin.
Allan þennan dag skiptumst við á um
að sitja hjá henni, bjóða henni volga
mjólk og tala við hana. En hún stóð
þarna aðeins og horfði á okkur með
hræðslu og reiði í augum.
Við sólampprás næsta dags var
gijáinn farinn úr fallega feldinum
hennar og hún virtist máttlítil. Þegar
ég khm náJægt henni gat ég séð tár í
augnkrók hennar — raunverulegt tár.
Ég var sannfærð um að hún hefði
valið að deyja. Allar okkar tiiraunir
þennan langa, sorglega morgun vom
þýðingarlausar. Hún snerti ekki við
mjólkinni og eyddi nú miklum tíma
sitjandi.