Úrval - 01.12.1980, Qupperneq 99

GÍRAFFI SEM GÆLUDÝR
97
48 stunda tímamörkin liðu hjá.
Jock og ég settumst við þann dapur-
legasta hádegisverð sem við höfðum
nokkurn tíma fengið, snerum síðan
aftur til hesthússins í þeirri trú að við
myndum nú líta Daisy lifandi í
síðasta sinn. Þegar við opnuðum efri
helming hesthússdyranna sáum við
að jafnvel enn stærra tár hrundi nú af
hvörmum hennar. Hún leit á okkur
— síðan að því er virtist af tilefnis-
lausu reis hún upp, gekk að mjólkur-
skálinni, rak snoppuna ofan í skálina
og drakk! Og drakk! Og drakk! Þegar
hún hafði lokið úr skálinni sleikti hún
bæði munn sinn og nef og leit í kring-
um sig. Síðan beygði hún sig niður og
kyssti Jock, eins og hún vildi þakka
honum fyrir mjólkina. Frá þessu
augnabliki hefur Jock verið „móðir
hennar”.
Við vorum í sjöunda himni.
4 klukkustundum síðar rak hún
snoppuna niður í skálina á ný, full af
ákafa, og svolgraði volgan vökvann
græðgislega í sig — en á engan hátt
tignarlega. Seinna tíndum við handa
henni greinar þyrnitrjáa sem er aðal-
fæða gíraffa. Hún var hæstánægð, en
tii að byrja með vildi hún aðeins narta
í gulu blómin, sem hún valdi af
stökustu varfærni með purpurarauðri
tungu sinni, en leit hvorki við litlu
laufunum né þyrnunum. Að fylgjast
með gfraffakálfinum.sínum borða gui
blóm er eins og að horfa á lifandi
afmæliskort.
Nafnið Daisy hæfir henni
fullkomlega — hún líkist virkilega
blóminu Daisy (fífli) og hún brosir
raunverulegu brosi.
Eftir örfáa daga í viðbót hafði hún
nægan þrótt til að vera flutt til
Nairobi. Jock ók þessa 360 kílómetra
án þess að stöðva. Daisy sat á strábing
aftur í sendiferðabílnum, tjóðntð,
með Kibbor og son okkar Rick sem er
27 ára til að annast sig. Á 30
kílómetra fresti eða svo tók hún
sparklotur þannig að bíllinn leit ekki
glæsilega út að innan eftir ferðina.
Við höfðum byggt sérstakt skýli
handa henni við útvegg hesthússins:
3 rimlaveggir með endavegg hest-
hússins sem fjórða vegg, yfir
heimingi skýlisins var þak en hinn
hlutinn var opinn mót himni. Hún
eyddi fyrsta degi sínum á Langata
algjörlega á valdi forvitninnar.
Öldungis óhrædd stóð hún með
hálsinn bogadreginn, eyrun sperrt og
augun horfðu einbeitt — á húsið
hennar, húsið okkar, hesthúsið, txén,
fólk sem átti leið hjá, bíla, böm úr ná-
grenninu, sem að sjálfsögðu komu í
heimsókn tii að sjá gíraffann okkar.
Strax í upphafi greindi hún Jock og
mig frá öllum öðrum og kom upp að
rimlunum til að kyssa okkur hvenær
sem við vomm í seilingarfjarlægð.
Munnur Daisy er viðkomu eins og
flauelskenndar fjaðrir — mjúkur eins
og eyrnasnepill á hvolpi — og andar-
dráttur hennar angar himneskt,
hreint ótrúlega vel! Ég er stöðugt að
kyssa hana, til að reyna að skilgreina
ilminn: á máli ilmvatnssérfræðing-
anna væri skilgreiningin ef til vill