Úrval - 01.12.1980, Side 101

GÍRAFFI SEM GÆLUDÝR
99
fyrir augum að kaupa vináttu hennar
og ástúð. Hún var augljóslega mjög
ánægð með bragðið, því hún vildi
umsvifalaust meira. Það leið ekki á
löngu þar til hún hafði það fyrir sið
að koma til okkar og hnusa af okkur, í
leit að gulrðt að sjálfsögðu. í dag
geymi ég gulrætur hvar sem er — í
hverjum vasa, í handtöskunni, á
gluggasyllunni, í anddyrinu og í
bílnum.
Þar sem gíraffar eru svo leggja-
langir og háir, eiga þeir í erfiðleikum
með það að leggjast eða rísa á fætur.
Þegar þeir skynja einhverja hættu
koma þér sér fyrir í uppréttri stöðu,
því þannig getur gíraffinn hvað best
varist. Það gladdi okkur ósegjanlega
þegar Daisy, eftir um það bil eina
viku, leyfði okkur að koma alveg upp
að sér og át úr lófa okkar án þess að
rísa á fætur. Hún var greinilega full af
öryggistilfinningu og það vorum við
einnig.
Gamanið íalgleymingi
Af mörgum ástæðum erum við
Jock á móti því að gera villt dýr að
gæludýrum, jafnvel þegar ætlunin er
að sleppa þeim lausum í hið
upprunalega umhverfí þeirra á ný.
Flest ung dýr sem tekin eru verða
háð einni mannveru sem gengur
þeim þá á vissan hátt í móðurstað.
Dýrið lagar sig að þeirri umgjörð
sem það fínnur sig í. Ef því er skyndi-
lega sleppt frjálsu getur það verið illa
undir það búið að takast á við hið
frjálsa líf (sérstaklega á þetta við um
rándýr) og því getur liðið eins og það
hafi verið yfírgefíð.
Samt sem áður virtust okkur
aðstæður í þessu tilfelli aðrar — með
okkar föstu búsetu í útjaðri villts
svæðis, þar sem Daisy gæti að lokum
lifað, horfði málið öðruvísi við. Við
ætluðum ekki að halda henni
fanginni eða að neyða hana til að
gleyma stofni sínum. Hún myndi
vera frjáls að því að stofna til
kunningsskapar við Tom, Dick og
Harry eða aðra gíraffa, frjáls að því
að koma og fara að vild eða frjáls að
því að dveljast í burtu frá okkur. En
hennar eigið skýli myndi ávallt vera
henni til reiðu, svo og okkar sálfræði-
legi stuðningur — í 30 ár ef henni
sýndist svo. Þetta yrði eingöngu
hennar val.
Við gerðum kví handa henni fyrir
framan skýlið hennar: hún var um
300 m á lengd og 100 m á breidd,
með trjáþyrpingu í miðið svo hún
gæti nært sig, og svo voru fleiri tré og
runnar við enda kvíarinnar, sem
tengdust skóginum. Daisy leit á
opnar dymar, síðan leit hún á
okkur, læddist svo út til að rannsaka
aðstæður.
Hún hnusaði varfæmislega af
hverju tré. Henni leist alls ekki á þau.
Við brutum greinar af hinum örfáu
þyrnitrjám í garðinum okkar og
færðum henni. Hún var hin ánægð-
asta með þær, en eins og áður beitti
hún kænsku sinni og með langri
tungu sinni, og hreint ótrúlega