Úrval - 01.12.1980, Síða 103

GÍRAFFI SEM GÆLUDÝR
101
mjöli, fjölvítamínum, fjölsöltum,
þorskalýsi og glukósu, allt úr
sótthreinsuðum potti. Matseðili
hennar var flóknari en matseðill ung-
barna. Á hverjum degi ók ég tii
bóndabæjar í 8 kílómetra fjarlægð til
þess að sækja nýja kúamjólk. En
þegar fór að líða á aðra vikuna — þó
Daisy væri full af leik, drykki
mjólkina af hjartans lyst, æti kál sem
gulrætur — virtist feldur hennar hafa
tapað gljáa. Hún stóð fremur hnípin,
og það að hún hnaut óvenju oft
sannfærði okkur um að hún væri
veik. Þeir á rannsóknarstofu dýra-
lækna sögðu eftir rannsókn að allt
benti til þess að Daisy hefði tekið
bakteríusjúkdóm sem legðist oft á
kálfa og dræpi þá.
Jock hafði samband við 8 mismun-
andi dýralækna og honum voru sagðir
8 mismunandi hlutir. Þegar hér var
komið var Daisy augljóslega orðin
veik. Hún lá mikið fyrir og horfði á
mig mjúkum, dapurlegum augum
sem virtust segja „Hjálpaðu mér”.
Stöku sinnum saug hún þumal minn,
en jafnvel gulrætur megnuðu ekki
lengur að fá hana til að rísa á fætur.
Aðrir sérfræðingar í meðhöndlun
villtra dýra, þar á meðal Rutherfurd,
lögðu til að við hættum að gefa Daisy
mjólk þá er við höfðum gefið henni,
þvt hún gæti mögulega verið smit-
berinn, og eins lögðu þeir til að við
skærum mjólkurmagnið niður.
Því breyttum við yfir í gerilsneydda
mjólk sem við keyptum í kaup-
félaginu og skárum skammtinn niður
um 50%. Daisy fór að hressast. Við
vissum að hún var orðin fullfrísk
nokkrum dögum síðar, þegar hún
hafði étið gulrótarskammt sinn og
vildi meira. Öskureið stökk hún upp
og niður á sama blettinum, aftur og
aftur — í raunverulegu frekjukasti,
eins og svo margir heilbrigðir en illa
uppaldir krakkar.
Náin snerting
Jock og ég þurftum snemma í
janúar að fara í þriggja mánaða fyrir-
lestraferð til Bandaríkjanna. Síst af
öllu langaði okkur til að skiljast við
Daisy, en svo varð þó að vera. Við
skiidum Daisy eftir í umsjá Rick.
Daginn fyrir brottför okkar fórum við
ekki niður í kvína til Daisy. Hún
stóð langtímunum saman og horfði í
átt til húss okkar, og þegar henni var
boðin mjólk leit hún ekki við henni.
Um hádegisbiiið gerði hún sér grein
fyrir því að við komum ekki. Hún
sneri þá bakinu í átt að húsinu og
stóð þannig með haiann milli fóta
sér, afar vansæl og leit hvorki við
mjókinni né þeim sem buðu hana.
Það er rétt hægt að ímynda sér hversu
vansæl við vorum þegar við lögðum af
stað.
Seinna fréttum við að þetta þung-
lyndiskast hennar hefði varað lengi.
Hún varð meira að segja óvenju skap-
stygg og átti það til að sparka til fólks.
Um leið og við mögulega gátum
hröðuðum við för okkar til Kenya.