Úrval - 01.12.1980, Qupperneq 114

112
ÚRVAL
kyssti hann og strauk og gaf honum
síðan gulrót.
Þetta var engan veginn endirinn á
gremju Daisy í garð yngri gíraffans —
hún var skiljanlega afar afbrýðisöm.
En við vonuðum að með tímanum
tækist með þeim vinskapur.
Gíraffi í drápshug
Vikurnar liðu og veðrið breyttist.
Þegar sólin skein glaðlega á milli
hellidembna, var eins og Daisy og
Marlon, rétt eins og gróðurinn,
tækju stökk í vextinum. Daisy var
öll að þroskast og lendar hennar voru
nú að verða þrýstnar og ávalar,
og kálfahýjungur hennar var nú að
breytast í skínandi feld þar sem
fiðrildamunstrið hennar breytti um
lit og varð dökkbrúnt.
Þegar Marlon hafði eytt sjö vikum 1
kvlnni fannst okkur tími til kominn
að sleppa honum frjálsum. Morgun
nokkurn, tíu mínútum eftir að við
höfðum sleppt Daisy út, opnuðum
við hliðið á nýjan leik. Eins og af
tilviljun tölti Marlon út úr kvínni og
stóð þar fyrir utan alveg ruglaður.
Þegar hann gerði sér grein fyrir frelsi
sínu, tók hann kipp og hljóp í
hringi. Daisy leit yfir til bans, sneri
sér síðan aftur að vörtusvínunum
sem hún hafði verið að fylgjast með.
Þá skyndilega rykkti hún höfðinu til á
nýjan leik eins og hún hugsaði, ,,Guð
minn góður — barnið er á bann-
svæði.” Hún leit á okkur Jock og
svipur hennar var ólýsanlega
spyrjandi og áhyggjufullur. Við
fórum tii hennar og sögðum henni að
allt væri í besta lagi. Þá kom Marlon
yfír til okkar og kyssti okkur Jock eins
og hann væri að þakka frelsið og síðan
nuddaði hann sér upp við Daisy.
Við vorum eins og ein hamingjusöm
fjölskylda.
Nákvæmlega eins og Daisy hafði
einu sinni gert byrjaði Marlon að
smakka á laufi, greinum og blómum,
og hann þurfti að sjálfsögðu að
rannsaka hið nýja umhverfi sitt.
Stundum þaut hann yfír grasflötina á
geysimiklum hraða, stansaði eftir 50
skref eða svo og kom síðan til baka á
sama ógnvænlega hraðanum. Daisy
fylgdist með honum af heimsborgara-
iegu yfirlæti og byrjaði síðan á
virðulegan hátt að elta hann hvert
sem hann fór, eins og hún liti á það
sem skyldu sína að gæta hans. Hún
gekk með honum að hverju tré í
garðinum, fylgdi honum að hverjum
runna. Við vorum bókstaflega að
springa úr ánægju. En þá kom áfallið.
Fyrir utan garðinn hafði Jock afgirt
talsvert svæði fyrir hestana með
þremur eða fjórum vírstrengjum.
Skyndilega lagði Marlon af stað á tals-
verðri ferð og hljóp beint á vírana.
Hann kastaðist til baka, hljóp á brott,
sneri svo til baka og hlóp aftur á fullri
ferð á vírana, og í þetta sinn tók hann
bæði staura og vír með sér og flæktist
í öl!u saman. Hamslaus barðist hann
um og sparkaði þar til hann hafði
losað sig, staulaðist á fætur og þaut í
ofsahræðslu á brott.