Úrval - 01.12.1980, Síða 115

113
GÍRAFFl SEM GÆLUDÝR
Daisy ,kofn í millitíðinni á valhoppi
og Hljðp einpig á glrðingúna. Hún
steyptist kollhnís íhn Fyrir gírðing-
una. hestutm’rh tíl miklllár furðu.
Hún ko'mst vandræðalaust á fsetur o'g
virtist ðmeidd, sýo við Jock rtrkum af
srað í leit að Marlori. , Við’ vorutti
komin um 800 rrietra inn í skógirin
þegár við heyrðum langt fyrir aftan
okkur hljóð, eiris og þegar tré
brotnar og vír slitnar, þessu fylgdi
gífúrlegur dynkur og síðan óheilla-
vsenleg þögn. Við hugsuðum bseði,
,,Daisy!” En við vissum að það voru
aðrir til að hugsa um Daisy, og
Marlon stökk stöðugt dýpra inn
í skóginn, svo við héldum áfram og
reyndum að missa hann ekki úr
augsýn.
Að lokum nam hann staðar í litlu
rjóðri, skjálfandi með halann hring-
aðan upp milli fótanna. Hann leyfði
mér að koma upp að sér, og ég gseldi
við hann og strauk honum. En það
var eins og fætur hans hefðu sokkið
niður í jarðveginn, eins og hann
hygðist aldrei hreyfa sig á ný. I 40
mínútur reyndum við árangurslaust
að fá hann til að koma með okkur.
Jock fór á meðan tvisvar til baka til
að athuga hvernig gengi með Daisy.
Hann sagði mér að hún væri lífs, en
afskaplega slegin, hefði fengið
nokkra djúpa skurði, þar á meðal 30
sentimetra langan skurð niður annan
framfótinn. En hún gat að minnsta
kosti gengið.
Ég fór að lokum sjálf til að athuga
með hagi hennar og til þess að fara
úr hinni hlýju peysu sem ég var í og
fará í eitthvað svalara. Ég héílsaði
Ðaisy full samúðar, þar sem hún stóð
í 'garðinum, en áansaði aðeins örsmtt
hjá henrii,.þar sem' ég vildi flýta mér
aftur til Mario.ns sem Jét best að
mirini stjórn. Daisý elti mig alveg
upp að tröppunúm.
Þegar ég hafði skipt um föt lagði ég
af stað til baka yfír flötina, en einhver
gnýr fékk mig til að líta við. Ég sá
snarvitlausa Daisy koma beint í áttina
til mín á þeim mesta hraða sem ég
hafði nokkurn tíma augum litið. Ég
var stödd á bersvæði og varð því að
hlaupa sem mest ég mátti til að
bjarga mínu eigin lífi. Ég náði til
trjánna og kastaði mér bak við trjá-
stofn sekúndubroti áður en hún
bókstaflega flaug framhjá með alla
fjóra hófa á lofti. Ég hékk þakklát
utan í trénu og var nálægt því að
kasta upp. Daisy hafði stansað og nú
þegar þetta augnabliksæði hennar
virtist á enda virti hún mig ekki
viðlits.
Titrandi og skjálfandi hélt ég ferð
minni áfram, nú í gegnum runna.
En þá heyrði ég sama gnýinn og
áður og vissi af Daisy á eftir mér. Ég
hafði engan tíma til að leita skjóls af
trjánum og reyndi því að fela mig í
runnunum. Daisy prjónaði yfir ofan
mig, sparkaði til mín báðum framfót-
um með leifturhraða, það munaði
aðeins sentimetrum að hún hitti mig,
stansaði síðan og þaut aftur inn í
skóginn. Máttvana af skelfingu