Skemmtisögur - 15.04.1953, Qupperneq 10

vonandi," sagði litli maðurinn. „Þér getið
kallað hann Bob. Ég get bætt við, að hann
er fyrrverandi þungaflokks hnefaleikamað-
ur.“
Bob urraði nokkur óskiljanleg orð, og
gekk svo á undan og vísaði leiðina. Þeir
fóru gegnum forsal, upp stiga og inn í her-
bergi prýði'lega vistlegt, þar sem búið var
að leggja á borð, girnilegt á að líta, vín-
llösku vantaði jafnvel ekki.
„Okkur datt í hug að þér væruð ef til
vill svangur. hr. Armitage," sagði litli mað-
urinn, „svo við höfðum tekið tii kvöldverð.
Því miður höfum við ekki haft tíma til að
setja járnrimla fyrir gluggann, en Bob er á
verði fyrir neðan. Og svo, góða nótt! Yður
mun vafalaust falla rúmið vel í geð.“
Þar með fóru báðir mennirnir og læstu
dyrunum á eftir sér.
Kenneth settist brátt að Snæðingi. Hann
var bæði svangur og þyrstur, og maturinn
og vínið smakkaðist honum ágætlega. Því
næst háttaði hann niður í rúmið og svaf
vært og vel.
Næsta morgun færði Bob honum föt, sem
voru honum sæmilega mátuleg. Hann til-
kynnfci einnig Kenneth, að ungfrú Fenton
vænti þess að borða með honuni hádegis-
verð kl. 1.
Það reyndist vera ung og aðlaðandi
stúlka með glaðleg blá augu. Kenneth tók
þó mest eftir hökunni á henni, það var
einbeittleg haka og jafnframt falleg. Og í
hana var skarð, sent honum fannst strax
töfrandi.
Ungfrúin rétti honum höndina brosandi.
„Bob er dálítið smeykur að vera einn með
yður,“ sagði hún, — og Kenneth fannst
hann kannast við röddina. „Þess vegna kom
ég til að hjálpa honum. En um það getum
við takið á meðan við borðum. Gerið svo
vel — viljið þér ekkd setjast! Þér rnegið
fara, Bob.“
Risinn fór, og Kenneth notaði þegar
tækifærið.
„Ungfrú Fenton," sagði hann, „ég veit
ekki hvaða þátt þér eigið í þessu samsæri
— þó mig gruni það! En eitt verðið þér að
segja mér, hvernig fór um leikritið mitt!
Hvernig eru ritdómarnir?"
Ungfrú Fenton liristi höfuðið.
„Því miður — það get ég ekki. Það myndi
ckki vera í samræmi við tilgang minn.“
„Já, en ég skil ekki —“
„Nei, auðvitað ekki. Og Jrað eigið þér
ekki heldur að gera. Þó get ég sagt yð-
ttr, að ég varð sjálf hrifin af leikniti yðar.“
„Þér hafið þá séð það?“
„Já, og það gleður mig, að ég fæ tækifæri
til að kynnast yður. Þér eruð mikið leik-
nitaskáld.“
Kenneth hefði ckki verið maður — og
því síður skáld — ef hann hefði ekki geng-
izt upp við þctta hól, og það leið ekki á
löngu, þar til þau voru farin að ræða um
nútíma laiklist og aðstæður hennar.
Ungfrú Fenton var mjög vel að sér á
þessu sviði.
Kenneth varð að viðurkenna að hann
hafði aldrei haft skemmtilegri borðnaut.
„Nú verðum við að tala urn alvarlegt
mál,“ sagði ungfrú Fenton, þegar þau luku
við að borða. „Þér verðið að vera hér í 14
daga.“
„14 daga!“ hrópaði Kenneth.
„Já, það er nauðsynlegt. Spyrjið nú ekki
um fleira, en ég get svarað, hr. Armitage.
En segið mér aftur á móti annað:
Hugsið þér til að reyna að brjótast út?“
„Auðvitað! Ég hef að minnsta kosti tíu
flóttaáform í huga. Ég gæti til dæniis kveikt
í húsinu."
„Gerið það fyrir engan mun! Þér gætuð
brunnið inni!“
„Er yður svo annt um velferð mína?“
„Engurn getur verið annara um hana en
8
9
SKEMMTISOGUR