Skemmtisögur - 15.04.1953, Qupperneq 14

Jón var að gjalda fyrir hið van|>ro$kaða
taugakerfi sitt. Nú þegar hafði hann enzt
tvisvar sinnum lengur en nokkur hinna.
Subienkov fann, að hann gat ekki afbor-
ið píslix kósakkans öllu lengur. Hvers vegna
dó ekki Jón? Hann myndi missa vitið,- ef
Jressi óp hættu ekki. En þegar þeim linnti,
myndi röðin koma að honum. Og þarna
var líka Yakaga og beið eftir honum, og
jafnvel nú þegar var hann tekinn að glotta
til hans af eftirvæntingu — Yakaga, er hann
hafði síðast fyrir viku sparkað út úr virk-
inu, og lamið í andlitið með hundasvip-
unni sinni. Yakaga myndi sjá um hann.
Ugglaust geymdi Yakaga sér helvízkari
pyntingaraðferðir handa honum, pynting-
araðferðir, sem telja mátti víst að sköruðu
fram úr í djöfulæði. Óh! Þetta hlaut að
hafa verið hugvitssamleg aðferð, ef dæma
átti eftir ópunum í Jóni. Indíánakvensurn-
ar, er hímdu hálfbognar yfir honum, ruku
áfturábak, skellihlæjandi, og klöppuðu
saman höndunum. Subienkov sá hrylli-
verknaðinn, sem framinn hafði verið, og
tók að hlæja eins og vitfirringur. Indíán-
arnir horfðu steinhissa á hann, yfir því, að
hann skyldi hlæja. En Subienkov gat ekki
hætt.
Þetta gat ekki gengið. Hann stillti sig,
og krampakippirnir fóru smátt og smátt
dvínandi. Hann stritaðist við að hugsa um
allt aðra hluti, og fór að rifja upp fyrir sér
liðna ævi. Hann mundi eftir móður sinni
og föður, og litla, Skjótta hestinum, og
franska kennaranum, er hafði kennt hon-
um að dansa og lætt til hans gamalli og
slitinni bók eftir Voltaire. Einu sinni enn
sá hann París, og skuggalega London, og
glaðværa Vínarborg, og Róm. Og einu sinni
enn sá hann þennan ærslafulla ungmenna-
fjölda, sem hafði dreymt, alveg eitis og hann
sjálfan, um sjálfstætt Pólland og pólskan
konung á veldisstóli Varsjárborgar. Áh!
þarna var það að ferillinn hafði hafizt.
Jæja, liann hafði dugað langtum lengst.
Ein eftir aðra, fyrst þcir tveir, er höfðu ver-
ið teknir af lífi í St. Pétursborg, svifu þess-
ar hugumstóru sálir fyrir hugskotssjónum
hans. Hérna hafði einn verið barinn til
dauða af hrottafengnum fangaverði, og
þarna, á þessum blóðidrifna þjóðvegi útlag-
anna, sem Jreir höfðu gengið eftir í enda-
lausa mánuði, píndir og kvaldir af kósökk-
unum, er gættu þeirra, hafði annar hnigið
í valinn á leiðinni. Alltaf hafði villimennsk-
an ráðið — griinmdarleg, dýrsleg villi-
mennskan. Þeir höfðu dáið — úr hitasótt,
í námunum, undir gaddasvipunum. Hinir
síðustu tveir höfðu dáið eftir flóttann, i
orustunni við Kósakkana, og hann einn
hafði náð að komast til Kamchatka með
stolnu pappírana og peninga ferðamanns-
ins, er hann hafði skilið eftir liggjandi í
snjónum.
Það hafði ekki verið néitt annað en villi-
mennska. Öll þau ár, senr hugur hans og
hjarta dvaldi í listasölum og leikhúsum
og við hirð'irnar, hafði hann verið um-
kringdur villimennskunni. Hann lrafði
keypt líf sitt fyrir blóð. Allir höfðu drepið.
Hann hafði drepið þennan ferðamann til
þess að komast yfir vegabréfið hans. Hann
hafði sýnt, að hann var enginn örkvisi, með
því að ganga til einvígis við tvo rússneska
liðsforingja sama daginn. Hann hafði orðið
að sýna manndóm sinn til þess að komast
til virðingar á meðal loðskinnaþjófanna.
Hann hafði mátt til að ná þeirri aðstöðu.
Að baki honum lá hinn þúsund ára gamli
vegur yfir alla Síberíu og Rússland. Hann
átti ekki neinnar undankomu von þá leið-
ina. Einasta leiðin lá áfram, yfir liið dimma
og ísiþakta Beringssund til Alaska. Leiðin
hafði legið frá villtimennsku og niður í
dýpri vilíimjennsku. Á hinum skyrbjúgs-
sýktu skipum loðskinnajtjófanna, matar- og
vatnslausir, í heljargreipum hinna óendan-
legu storrna þcssa stormasama hafs, höfðu
12
SKEMMTISOGUR