Skemmtisögur - 15.04.1953, Blaðsíða 28

sömuleiðis. Albert virtist aftur á móti hugsa
sig um. „Ég man,“ sagði hann, „að frændi
sagði einu sinni, að það væri ekki hægt að
dvelja mörg ár i hitabeltinu án þess að
eignast óvini.“
„Hvenær kom þetta til tals?“ spurði um-
sjónarmaðurinn.
„Ég man það ekki. Það er orðið langt
síðan."
„Gott. Ég þakka ykkur fyrir að koma
með svona stuttum fyrirvara, Ætlið þið til
borgarinnar aftur í kvöld?“
„Systir mín og ég höfum ákveðið að vera
hér í nótt, ef frú Yewell getur hýst okkur,“
sagði William.
„Hvers vegna það?“ spurði Frederick
Royce hvasst.
„Hvers vegna — vegna þess að okkur lang-
ar til þess,“ svaraði eldri frændinn. „Eruð
þér nokkuð á móti því?“
„Nei, það er ég ekki, ef umsjónarmað-
urinn hefur ekkert á móti því,“ hreytti
Frederick úr sér.
„Má ég spyrja, hvað þú átt við?“ spurði
iStorr ákafur.
„Ekkert — ekkert.“
„Af minni hálfu,“ sagði umsjónannað-
urinn, „er ekkert því til fyrirstöðu, að þið
gistið hér öll, ef þið viljið. Þið hafið jafnan
rétt til þess, að því er mér skilst.“
„O, það er ekki um rétt að ræða,“ sagði
Frederick. „Ég og bróðir minn þurfum að
koma til vinnu snemma í fyrramálið. Við
höfum ekki tima til alls eins og William.
Hann er frí-blaðamaður, svo hann getur
tekið lífinu með ró. Komdu, Albert, við
skulum fara.“
^HITE umsjónarmaðua' fylgdi ungu
mönnunum út í forstofuna, og þegar
hann kom aftur inn í setustofuna, sagði
hann: „Ungu herrarnir virtust dálítið
skajpstyggir —“
„Ég veit ékki, hvað gekk að þeim,“ sagði
26
William. „Ég hef aldrei séð þá svona áður.
En hvað álítið þér um frænda minn, um-
sjónarmaður? Var þetta slys eða sjálfsmarð
— eða —?“
„Það er erfitt fyrir mig að svara því. Dr.
Colvin neitar því, að um sjálfsmorð geti
verið að ræða, og af nokkurn veginn sömu
ástæðu hafnar hann tilgátunni um slys, þar
eð við höfum ekki getað fundið tækið, sem
veitti honum áverkann. Og svo er ekkert,
sem bendir til, að nokkur átök hafi átt sér
stað, nema að teppið framan við arininn
var undið til og hrukkað."
Unga stúlkan leit allt í einu á bróður
sinn. „William," sagði hún, „hvað álítur
þú um Harkness prófessor? Þú þekkir hann.
Heldurðu ekki, að hann myndi hafa áhuga
fyrir þessu máli?“
„Jú, þú segir nokkuð," sagði William.
Hann leit dálítið hikandi á umsjónarmann-
inn. „En lögreglan kærri sig víst ekki um,
að fúskarar skipti sér af málunum?"
„Við lítum sannarlega ekki á Harkness
prófessor sem fúskara,“ sagði White. „Frem-
ur sem sérfræðing. Hann hefur nokkrum
sinnum aðstoðað Scotland Yard með undra-
verðum árangri. Svo ekkert hef ég á möti
því.“
„Ágætt,“ sagði William Storri. „Þá skrepp
ég og hringi til hans strax. Ég get ef til vill
fengið hann til að koma hingað í kvöld.
Því fyrr sem við getum ráðið firam úr þess-
um leyndardómi, því betra.“ Hann filýtti
sér út, og andartaki seinna heyrðu þau úti-
hurðiná skella á eftir honum.
Stundarfjórðungi síðar kom hann aftur
og sagði systur sinni, að Harkness prófess-
or kæmi að vörmu spori. „Hann var dálítið
tregur til að koma, en þegar ég nefndi nafn
yðar, umsjónarmaður, lét hann undan."
„Ágætt," sagði White. „Ég fer nú til
stöðvariinnar aftur. U|r því þér nefnduð
nafn mitt, er sennilegt að prófessorinn snúi
SKEMMTISÖGUR