Skemmtisögur - 15.04.1953, Blaðsíða 34

varð á ný ættgöfugur enskur aðalsmaður.
I þessari andrá hefði mátt sjá háan tví-
eykisvagn, sem ekið var af einkennisbúnum
þjóni Noss lávarðár, konta heim trjágöng-
in tii Nossatoss. Við hlið ekiisins sat ung
stúlka, varla af barnsaldri.
Þetta va.r — og þarf naumast að taka það
fram — Geirþrúður kennslukona, sem þenn.
an dag átti að taka við starfi sínu í Nossa-
toss.
Á sömu stundu og vagninn hélt inn í
neðri enda trjáganganna, mátti sjá í efri
eitda þeirra ungan, háan mann á hestbaki,
nteð langt, höfðinglegt andlit, sem bar vott
unt göfugt ætterni, og sat á hesti, hvers
andlit var jafnvel lengra en hans eigið.
Og hver er þessi ungi maður, sem færist
nær Geirþrúði við sérhvert fótmál hestsins?
A, hver skyldi það vera? Hver, hver? Skyldi
nokkur af lesendum mínum geta getið þess
til, að það var enginn annar en Ronald lá-
varður.
Þessum tveim var áskapað að mætast.
Nær og nær komu þau. Og enn þá nær.
iSvo mættust þau eitt stutt andartak. Þegar
þau mættust, leit Geirþrúður upp og leit
kringlóttum augum á unga aðalsmanninn,
en Ronald starði á vagnfarþegann svo star-
andi augum, að enginn nerna starri hefði
getað starað svo kröftuglega.
Var þetta dögun ástarinnar? Sjáum til.
Spillum ekki sögunni.
Láturn oss tala um Geirþrúði. Geirþrúð-
ur Mongomerensi Makkfiggin hafði hvorki
kynnzt föður né móður. Þau lröfðu bæði
andast mörgum árum áður en hún fæddist.
Um móður sína vissi hún ekkert, nema að
hún var frönsk, framúrskarandi fögur, og
að allir forfeður hennar og jafnvel við-
skiptavinir höíðu látið lífið í frönsku bylt-
ingunni.
En samt hélt Geirþrúður upp á minn-
32
ingu foreidra sinna. Á brjóstinu bar stúlkan
nisti með smámynd af móður sinni, en nið-
ur bakið lafði ljósmyrtd af föður hennar.
Hún bar mynd af ömmu sinni uppi í erm-
inni, og myndir af frændum troðnum nið-
ur í stígvélin, en undir sér — en nóg um
það, meira en nóg.
Unt föður sinn vissi Geirþrúður jafnvel
enn minna. Að hann var ættgöfugur, ensk-
ur aðalsmaður, sem hafði lifað flökkulífi
í mörgunt löndum, var allt sem hún vissi.
Eina dánargjöf hans til Geirþrúðar hafði
verið rússnesk málfræði, rúmensk glósubók,
hornamælir, og bók um námuverkfræði.
Frá fyrstu barnæsku hafði Geirþrúður
verið alin upp af móðursystur sinni. Frænk-
an hafði látið sér annt unr að innræta
henni kristilegar dyggðir. Hún hafði einn-
ig kennt henni múltameðstrúarbi'ögð til
vara.
Þegar Geirþrúður var sautján ára, dó
frænkan úr hundaæði.
Kringumstæðurnar voru leyndardóms-
fullar. Þennan dag hafði einkennilegur,
skeggjaður maður í rússneskum búningi
heimsótt hana. Eftir að hann fór, hafði
Geirþrúður fundið frænku sína í dái, sem
versnaðí í dauðadá, úr hverju hún aldrei
raknaði.
Til að forðast hneyksli, var það kallað
hundaæði. Geirþrúður var þannig munað-
arlaus í heiminum. Hvað nú? Það var
vandamálið, sem við henni blasti.
Það bar til dag einn, er hún var að hug-
leiða örlög sín, að Geirþrúður rak augun
í auglýsingu.
„Vantar kennslukonu; verður að kunna
Frönsku, ítölsku, Rússnesku og Rúntensku,
músik og námuverkfræði. Kaup eitt pund,
fjórir shillingar, él/2 pence per annum.
Lysthafendur gefi sig fram í Belgra-
víuflöt nr. 41 Ax2. Nöss jarlsfrú."
Geirþrúður var skilningskörp stúlka að
SKEMMTISÖGUR